Το βιβλίο της Τασούλας Γεωργιάδου Αληθινές, με υπότιτλο «Παλαιάς κοπής-μιας άλλης εποχής» εκδόθηκε από τις «εκδόσεις παρέμβαση» τον Ιανουάριο του 2021, και, όπως δείχνει και το εξώφυλλο, όπου στα κλαδιά των δέντρων ενός καμένου δάσους αναρτώνται πορτρέτα γυναικών της εποχής του ’50-’60, αν όχι και παλαιότερα, παρουσιάζει ιστορίες γυναικών. Παλαιάς κοπής! Η έκφραση, πριν την πρόσφατη γελοιοποίησή της μέσα από τα καμώματα αδικαιολόγητων δικαιολογούμενων, σήμαινε απλώς την παλαιότερη λίρα Αγγλίας, το ίδιο χρυσή και της ίδιας αξίας. Παλαιότερες, λοιπόν, οι γυναίκες των οποίων τις ιστορίες διαβάζουμε, πλην όμως με ιστορίες άξιες να ειπωθούν σήμερα, να μας συγκινήσουν, να μας φέρουν οικείες αναμνήσεις , στην περίπτωση που, οι αναγνώστριες και οι αναγνώστες , είμαστε επίσης κάπως, λίγο, «παλαιάς κοπής»!
Εννιά ιστορίες παρουσιάζονται στις 160 σελίδες της συλλογής. Ιστορίες με διαφορετικό αφηγητή, αλλά με τον ίδιο λόγο της συγγραφέως, τον γλαφυρό και έξυπνο λόγο του ανθρώπου που τα έπαιρνε από μικρός τα γράμματα, που διάβαζε να μάθει και διασκέδαζε μαθαίνοντας από λογής-λογής πηγές. Οι πηγές αυτές δείχνουν να είναι κυρίως βιωμένα γεγονότα από τη ζωή της συγγραφέως, ζωή παιδιού σε επαρχιακή βορειοελλαδίτικη πόλη , και αφηγήσεις παλαιότερων που «χωνεύτηκαν» και συνδυάστηκαν στη συγγραφική συνείδησή της .
Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου παρατίθεται, οδηγός για την ανάγνωση, η πληροφορία:
«Τις χαρακτηρίζει η υπομονή, η καρτερία, ο αγώνας για το καλύτερο των δικών τους ανθρώπων, κάποιοι μισανθισμένοι έρωτες, αλλά πάντα κυρίαρχη είναι η αγάπη. Οι ζωές τους εναρμονίζονται με τα ήθη των επαρχιακών πόλεων και συνάδουν με την εθνική περιπέτεια». Η αγάπη πράγματι είναι κυρίαρχη, μακριά από κάθε «μελό» αντίληψη όμως. Για την εναρμόνιση με τα ήθη, ας μην είμαστε και πολύ σίγουροι, αρκετές και αρκετοί από τους ήρωες των ιστοριών δεν τα καταφέρνουν ακριβώς, αν υποθέσουμε καν ότι αυτός είναι ο στόχος τους! Ίσα-ίσα, μέσα στο κλίμα του κοινωνικού ελέγχου της κλειστής κοινωνίας, βρίσκουμε να δραπετεύουν συμπεριφορές που από τη φύση , την κοινωνία ή τις περιστάσεις του βίου τους αναγκάζονται να αποκλίνουν από την κρατούσα αντίληψη. Και ίσως αυτή η πλευρά είναι και η πιο «ανθρώπινη», η πιο τρυφερή προσέγγιση των πραγμάτων στο βιβλίο.
Ωστόσο, πέρα από το νήμα των γεγονότων, από τον μύθο που τραβά και κρατά την προσοχή του αναγνώστη, κύριο στοιχείο του βιβλίου αποτελεί η ίδια η αφήγηση του εκάστοτε αφηγητή, που, ξαναζώντας με τις αναμνήσεις του τα γεγονότα που επιλέγει , παρουσιάζοντάς τα επεξηγεί και τις συνθήκες της εποχής. Ουσιαστικά, δηλαδή, οι ιστορίες της Τ.Γ., πέρα από τις πράξεις και τις στάσεις ζωής που τη συγκίνησαν και θέλησε να διηγηθεί, διαμορφώνουν μια εικόνα της επαρχιακής κυρίως Ελλάδας (τουλάχιστον των τόπων όπου αναφέρονται οι αφηγήσεις…), της πολιτικής της κατάστασης, της κοινωνικής ζωής. Και, κυρίως, διαμορφώνουν, μέσα από τα πορτρέτα των ηρώων της (αρκετοί από τους αφηγητές και τις αφηγήτριες λειτουργούν ομοδιηγητικά, τη δική τους ιστορία λένε ή μια ιστορία στην οποία λαμβάνουν και οι ίδιοι/ιες μέρος), μια πλούσια και λεπτομερή εικόνα των ηθών, των προσδοκιών και των ονείρων των ανθρώπων της εποχής, των ανθρώπων «παλαιάς κοπής».. .
Η Τασούλα Γεωργιάδου υπήρξε εκπαιδευτικός (διδάκτωρ στη διδακτική των φυσικών επιστημών) και αποχώρησε από την υπηρεσία μετά από πολυετή θητεία συμβούλου στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Διάβαζε πάντα πολλή λογοτεχνία και έγραφε, στα βιβλία τα σχετικά με την επιστήμη της, με τέχνη! Ως άνθρωπος κοινωνικός, μετά τη συνταξιοδότησή της, άρχισε να μοιράζεται τις αναμνήσεις, τις εμπειρίες και τις σκέψεις της και μέσω του γραπτού λόγου, σε περιοδικά διάφορα και τώρα με τούτο το βιβλίο! Ουσιαστικά, ωστόσο, δεν ασχολείται με τις προσωπικές της μνήμες, ούτε με τη ναρκισσιστική αυτοεξέταση όπως συχνά μπορούμε να δούμε σε παρόμοια έργα: προσπάθησε και προσπαθεί (με επιτυχία) να κρατήσει στη μνήμη της και να μεταδώσει και να παραδώσει στη συνείδηση των αναγνωστών συγκινήσεις που αξίζουν, συγκινήσεις παλαιάς κοπής, πολύτιμες!
