Η ομορφιά είναι συναίσθημα, από τα πιο δαιμόνια.
Είναι ένα παλιό, μισοερειπωμένο κτίριο που το επισκευάζεις διαρκώς και κατάφερες, επιτέλους, να το φέρεις στα ίσια του
μια ξεδοντιασμένη γραία που την έστειλες σε καλό οδοντίατρο
ένα πολυφορεμένο, αγαπημένο ρούχο που το ‘στειλες, με φροντίδα, στην καλύτερη μανταρίστρα.
Είναι η λύπη χρόνων που μετουσιώθηκε σε χαρά. Γιατί είχες χρόνια ένα ραντεβού με τη δεύτερη και επιτέλους συναντηθήκατε.
Και τώρα μοιάζει ένα συναίσθημα τόσο εύκολο, αλλά ξέρεις ότι δεν είναι. Είναι λίθος βαρύτιμος που, αφού σε παρέσυρε σε βάθη απύθμενα, γίνεται κόσμημα σπάνιας καλλονής και ισχυρής πλευστότητας, και σε βγάζει με φόρα, και με κομμένη την ανάσα, στην επιφάνεια, για να στεγνώσεις εκστατική.
Και όταν το βρεις έχεις την αίσθηση πως σχεδόν τίποτα δεν μπορεί να το νικήσει. Και ακόμα και ο φόβος μην το χάσεις (πάντα ενεργός και ακμαίος) υποχωρεί ηττημένος.
Είναι κάτι σαν τον έρωτα: σου δίνει δύναμη, σε κάνει να χαμογελάς σαν ηλίθια. Μόνο που ηλίθια δεν είσαι – στο θέμα αυτό, τουλάχιστον˚ ήσουν ίσως, αλλά αυτό πέρασε. Για την ώρα δηλαδή… Και λες “για την ώρα” για να μην προκαλέσεις την τύχη σου, για να μην σε ματιάσουν. Για μην σε ματιάσεις. Γιατί τώρα ξέρεις ότι από σένα πρέπει να φυλάγεσαι. Κι αυτό είναι κάτι που έμαθες, κουτσά στραβά, να το ελέγχεις.
Κι ακόμα ξέρεις ότι δεν είναι κρότου λάμψης σαν τον έρωτα˚ είναι κάτι δυνατό, ναι ναι, σαν τον έρωτα τελικά, μόνο ακόμα δυνατότερο, είναι η βιωμένη, η δική σου πραγματικότητα, έχει τη δική σου σφραγίδα, και δεν έχει να κάνει ούτε με τον τόπο, ούτε με τον χρόνο, ούτε με τους ανθρώπους που σε περιβάλλουν.
Και πέρασες πολλά σκ@τά για να φθάσεις εδώ. Και το έχεις κατακτήσει.
Είναι ένα πυκνό δάσος γεμάτο φωτοβόλα σκοτεινιά
ένα σημάδι που σου άφησαν όλοι όσοι σε προσπέρασαν, και κυρίως όλοι όσους προσπέρασες, και το μετάνιωσες. Και τώρα ανακαλύπτεις ότι δεν είναι από βαμπίρ – τι κι αν αυτοί ήταν, τι κι αν κι εσύ κινδύνεψες να γίνεις… Για σένα είναι τώρα μια ερωτική πιπιλιά που στολίζει το λαιμό σου. Και δείχνει ότι είσαι κόκκινη και λαμπερή, σαν βουκαμβίλια πάνω σε λευκό τοίχο.
Είναι ο Χίφκλιφ της δικής σου ζωής που ωρίμασε και βγήκε άφοβα στο φως, κι όταν σκέφτεται την Κάθριν η ανάσα του μοσχοβολάει ροδάκινο
και η αξία του – κάποτε στα τάρταρα – όλο και ανεβαίνει. Η ομορφιά είναι ένα άτυπο χρηματιστήριο.
Είναι κάτι θαυμαστό. Έχει ελευθερία εντός – αυτό κυρίως.
Κι αν το χάσεις, θα το ξαναβρείς. Γιατί, το είπαμε, η ομορφιά είναι συναίσθημα. Από τα πιο δαιμόνια.
