Όταν ένας πολιτικός αρχηγός, πχ, (ή γενικά κάποιος που επιθυμεί σφόδρα να δείξει πως διαθέτει ανώτερο επίπεδο) κάνει βαρυσήμαντη ομιλία, ένας ποιητής λυπάται που δεν μπορεί να αυτοκτονήσει -όχι τίποτ’ άλλο μα- επειδή είναι ήδη πεθαμένος.

Έχει απασχολήσει πολλούς κατά διαστήματα η διαχείριση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Άλλοι την έκαναν ΤΕΙ, άλλοι άρθρο, άλλοι βιβλίο, άλλοι ομιλία, άλλοι εισόδημα, άλλοι σκοπό ζωής. Και υπάρχουν και κείνοι που προσπαθούν να ανακαλύψουν περισσότερες πλευρές της, να την αξιοποιήσουν με ανιδιοτέλεια ή, απλά, την απολαμβάνουν, βρε αδερφέ (την πολιτιστική μας κληρονομιά).

Όπως επίσης υπάρχουν και κείνοι που την αγνοούν ή την συγχέουν με τα εκάστοτε ειδωλάκια της νέας τηλεοπτικής σεζόν. Έτσι, ίσα ίσα για να ξέρουμε τι θα ψηφίσουν στις επόμενες εκλογές, τις όποιες εκλογές.

Νά, σαν κι αυτές τις κυριούλες και τους κυριούλους που δεν χάνουν ευκαιρία να τρυπώσουν σε κάθε σύλlογο, κάθε όμιλο, κάθε συνδυασμό, μόνο και μόνο για να έχουν πού και πού κάνα τραπέζωμα δωρεάν, μπόλικα «συγχαρητήρια γλυκιά μου» στο φέισμπουκ, ένα άκοπο, αβάδιστο, αβίαστο εισοδηματάκι επιπλέον και τα λοιπά γνωστά…Οι οποίοι δεν χάνουν ποτέ την ευκαιρία να σουρομαδηθούν (διαδικτυακά) για κάθε πόνο στον πλανήτη και, όποτε το σηκώνει το θέμα, να μας αναφέρουν τι έχει δηλώσει ο Πάουλο Κοέλιο ή πώς ακριβώς έχει τοποθετηθεί ο χ μεγάλος, μεσαίος ή μικρός άνθρωπος της Τέχνης για την περίσταση, η οποία συχνά είναι παντελώς άσχετη με την εκάστοτε αναφορά από την πλευρά του δημιουργού.

Ξέρετε, ανέκαθεν επιδίωκα να μάθω για την ζωή των ανθρώπων που με την Τέχνη τους καθόρισαν και την δικιά μου ζωή σε κάποιο βαθμό. Θέλησα να μάθω για τις ρίζες τους, για τις συνθήκες που μεγάλωσαν, για το χαρακτήρα τους, τον πόνο τους, τις συνθήκες που γέννησαν το έργο τους, την υποδοχή που εκείνο βρήκε στον καιρό τους…

Πολλές φορές τούς φαντάζομαι. Η συνήθεια τούτη αποτελεί κατ’ εμέ ένα πολύτιμο απομεινάρι, τουλάχιστον για εμάς που μεγαλώσαμε με ένα τρανζιστοράκι στο αυτί και για χρόνια προσπαθούσαμε να φανταστούμε τι πρόσωπο να έχει άραγε εκείνη η υπέροχη φωνή…

Έτσι και τώρα και πάντα, όποτε ακούω να τους σκυλεύουν διάφοροι τυχάρπαστοι.

Σκέφτομαι:

Πώς θα αντιδρούσαν άραγε;

Θα διατηρούσαν το επίπεδο που τους έκανε Μεγάλους; Ή θα συμπεριφέρονταν λίγο πιο τρέντι, ώστε να τους καταλάβει κι ο τελευταίος θεατής, ακροατής ή απλός αναγνώστης (συνήθως τίτλων) ;

«Καλέ τι μας λες, μωρή κουλή!», ας πούμε.

Ευτυχώς έχει ανακαλυφθεί η κρυφή ζωή μετά θάνατον κι έτσι δεν θα μάθουμε ποτέ.

Και, μακάρι σε ανάλογες στιγμές να μην έχουν και καλό σήμα, όπου και να είναι.