Η Μαντάμ Σιλένα απαντά σε απορίες αναγνωστών επί λογοτεχνικών θεμάτων και θεμάτων Τέχνης.

Αγαπητή Μαντάμ Σιλένα μου,

Έχω μια απορία -ή μάλλον δυο που οδηγούν σε μια τρίτη:

Στις 21 Μαρτίου γιορτάζουμε 1ον τα γενέθλια του πεθερού μου, 2ον την Εαρινή Ισημερία, 3ον την μνήμη του Ιακώβου του Ομολογητού, 4ον της καλλινίκου μάρτυρος Μαρίας της εν Πέργη, 5ον του Θωμά, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, 6ον 7ον, 8ον και 9ον  συλλήβδην,  τις  Παγκόσμιες Ημέρες κατά του ρατσισμού, κατά του συνδρόμου Ντάουν, υπέρ του Νερού και υπέρ του Ύπνου.

(Επίσης, γιορτάζουμε 10ον και το κλείσιμο των φυλακών του Αλκατράζ στην Καλιφόρνια, το 1963 – αυτό δεν μας αφορά άμεσα, αλλά το αναφέρω προς χάριν του πεθερού μου, ο οποίος είναι ομογενής εξ Αμερικής και επαναπατρίστηκε το 1963).

Και, θέλω να καταλήξω, σαν να μη μας έφταναν όλα αυτά, γιορτάζουμε 11ον και την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης!

Απορία πρώτη: Πού κολλάνε όλα αυτά;  Έχουμε λόγους να γιορτάζουμε τόσο πολλά, ετερόκλητα πράγματα την ίδια μέρα;

Απορία δεύτερη: Τι μας συμβαίνει ξαφνικά τα τελευταία χρόνια; (Και μη μου γυρίσετε την κουβέντα στην πολιτική, στην κρίση, στην απαξίωση των αξιών και στην γενική σύγχυση όλων…)

Απορία τρίτη: Γιατί τέτοια υπερβολική ποσότητα Ποίησης;

Γιατί τόσες χιλιάδες εκδηλώσεις (σε κάθε ενορία, σε κάθε Δήμο, σε κάθε  συνοικία, σε κάθε σύλλογο / σωματείο /συνδικάτο κλπ., σε κάθε ΜΜΕ

(ακόμα κι εσείς, που είσαστε σεμνό και μετρημένο περιοδικό, ακόμα κι εσείς, βλέπω πως συμμετέχετε);

Γιατί;

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, μπουκώσαμε πια!

Οι αρχαίοι μας πρόγονοι  έλεγαν «Ουκ εν τω πολλώ το ευ, και η Ποίηση δεν είναι για χόρταση»… Γι αυτό και  σε τόσους αιώνες δεν έβγαλαν παρά ελάχιστους ποιητές (Όμηρο, Σαπφώ, Αλκαίο, Ευριπίδη και 5-6 ακόμα).

Τι συμβαίνει λοιπόν με αυτή την «ποιητική» έκρηξη των ημερών μας;

Ευχαριστώ για τον χρόνο σας,

Φώφη Κλ.

Αγαπητή κ. Φώφη Κλ.

Συμφωνώ μαζί σας. Μπουκώσαμε.

Θα προσπαθήσω όμως να σας λύσω κάποιο συνδυασμό των αποριών σας:

Στην σημερινή εποχή, είμαστε όλοι τόσο ενθουσιωδώς καταθλιπτικοί που έχουμε κατορθώσει να γίνουμε το έθνος με την μεγαλύτερη παγκοσμίως παραγωγή ποιητών.

Πιθανόν αυτό οφείλεται στην τοξική, και ιδιαιτέρως γόνιμη για μεταλλαγμένα είδη, ατμόσφαιρα πολιτικής ασάφειας στην οποία ευδοκιμούμε από το 1821 και δώθε…

Το εύκρατο αυτό κλίμα μάς κάνει να έχουμε αποκτήσει και ως έθνος ψυχοσύνθεση και νοοτροπία ποιητή: στη συντριπτική πλειοψηφία μας  είμαστε  αναρχοαυτόνομοι, υπερευαίσθητοι και εύθικτοι, νιώθουμε πως δεν μας καταλαβαίνει κανείς, πως δεν μας παίρνει κανείς στα σοβαρά, πως όλοι μας ζηλεύουν, μας υπονομεύουν και μας πολεμάνε…

Σας θυμίζω ότι δεν υπάρχει κανείς γνήσιος Έλλην που να μην γράφει ή που να μην έχει στο  άμεσο περιβάλλον του κάποιον που να γράφει.

Στην πολυκατοικία μου λ.χ. υπάρχουν 4 ποιητές: (ο φοροτεχνικός του 1ου, η δικηγόρος του 3ου, ο ταξιδιωτικός πράκτορας στο ισόγειο αριστερά και η  συνταξιούχος της ΔΕΗ του 6ου. (ποσοστό 25%) Επίσης, ο ωτορινολαρυγγολόγος στο ισόγειο δεξιά  ετοιμάζει μια Πανπελοπονησιακή ανθολογία ιατρών – ποιητών.

Και μιλάω μόνο για τους καταξιωμένους . Γιατί υπάρχουν και α) οι κρυφοί  λ.χ. η νηπιαγωγός του 5ου, που μου εξομολογήθηκε πως γράφει κι αυτή κάπου –  κάπου, και β) οι εκκολαπτόμενοι (λχ. ο συντηρητής του ασανσέρ μας, που περιμένει τον Μάιο το πρώτο του βιβλίο.)

Κανονικά λοιπόν θα έπρεπε να έχουμε γιορτή κάθε μέρα – και πολλαπλάσιες εκδηλώσεις: όπως έχουμε εκατοντάδες άρθρα και εκπομπές λόγου επί παντός επιστητού και ριάλιτις (μόδας, προξενιών, καλλιτεχνικών διαγωνισμών, παιχνιδιών, μαγειρικής κ. τ. τ. ), αλλά κανείς ποτέ δεν αναρωτιέται  γιατί…

Η Ποίηση, δεν είναι, όπως παλιά, μια μοναχική και εν πολλοίς ενοχική ενασχόληση αλλά έχει κερδίσει κι εκείνη τη θέση της στην κοινωνία και στο λάιφ, και το γράψιμό της αφορά πλέον τους πάντες. Όπως ακριβώς τους αφορούν το μόντελινγκ, το σέφινγκ, το φλέρτινγκ, το ντιμπέιτινγκ και το σουρβάιβινγκ κ.τ.τ.

Και είναι φυσικό: Όλοι κρύβουμε μέσα μας έναν μάγειρο, έναν πολιτικό αναλυτή, ένα τοπ μόντελ, έναν σεισμολογο, έναν μετεωρολόγο, έναν ραλλίστα  – και ποιος ξέρει πόσους άλλους… Ε, να μην κρύβουμε κι έναν ποιητή ή έστω έναν γευσιγνώστη (δηλ. κριτικό ποίησης);  Και ποιος ξέρει πόσους άλλους…

Ο Σεφέρης το είχε υπαινιχτεί ήδη από τον περασμένο αιώνα: « Πού να μαζεύεις τα χίλια κομματάκια του κάθε ανθρώπου…» έγραφε.

Ελπίζω πως σας διαφώτισα κάπως…

Δική σας,

Μαντάμ Σιλένα