Αγαπητή μαντάμ Σιλένα,

Είμαι μεν Νεοζηλανδή 3^ης γενιάς, υπερηφανεύομαι όμως ότι νιώθω Ελληνίς, έστω και μόνο κατά το 1/5. Κατέχω αρκετά καλά τα ελληνικά, καθόσον είμαι η μόνη από την οικογένεια η οποία εξακολουθεί να μιλάει στον προπάππο μου, ο οποίος εξακολουθεί να ζει, και καθόσον παρακολουθώ ανελλιπώς ελληνικά προγράμματα σε web radio και TV.

Σας γράφω για να σας παρακαλέσω να μου λύσετε μια (ίσως αφελή) απορία: Γιατί, κατά την σεβαστή σας γνώμη,  υπάρχουν τόσο πολλοί ποιητές στην Ελλάδα;

Έχετε εκατοντάδες ανά τ.χλμ. ενώ εδώ, έχουμε μόνο 7 ζωντανούς, 4 ανενεργούς και 27 νεκρούς. Περίεργο, γιατί ο πληθυσμός μας είναι ελάχιστα μικρότερος από τον δικό σας και η έκταση της χώρας μας υπερπολλαπλάσια… 

Αποκλείεται να συμβαίνει αυτό λόγω κλίματος: έχουμε περίπου το ίδιο ήπιο κλίμα (0- 30 βαθμούς Κελσίου),και την ίδια αυξημένη υγρασία. Μήπως –λέω μήπως- σε σας θεωρείται το πιο προσοδοφόρο job ή το πιο ελπιδοφόρο για ένδοξη καριέρα;

Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων

Τακάχε  Φ. Παπαδοπούλου,

Οτάγκο, Αοτεαόρα, Τ.Θ. 1543789065

Υγ: Να τολμήσω ίσως να στείλω μερικά ποιήματα μου στο περιοδικό σας;   

Αγαπητή Τακάχε,

Με συγκίνηση απαντώ σε μια έστω κατά το 1/5 εκπρόσωπο της ομογένειας!

Καταρχήν σας συγχαίρω για τα ελληνικά σας και με εθνική υπερηφάνεια διαπιστώνω πως χρησιμοποιείτε με μεγάλη επιτυχία λέξεις με διπλά σύμφωνα («υπερπολλαπλάσια», «ανελλιπώς», «προπάππο» κ.α) καθώς και έννοιες προς εξαφάνιση, όπως «ελπιδοφόρο», «ένδοξη καριέρα» κ.α.

Το ερώτημα που θέτετε είναι τεραστίου μήκους και πλάτους, θα τολμούσα να πω πολύ μεγαλύτερου κι από την έκταση της Ν. Ζηλανδίας. Το οποίο από μόνο του γεννά και νέα ερωτήματα. Το κλίμα δεν νομίζω να παίζει καθοριστικό ρόλο.

Είμαι βέβαιη πως ο προπάππος σας θα μπορούσε να σας δώσει μια ικανοποιητική απάντηση, αλλά ας μην τον πληγώσουμε στην ηλικία που βρίσκεται και πάψει να εξακολουθεί να ζει.

Με λύπη μου σας ενημερώνω πως, αντίθετα με εσάς, δεν δύναμαι να σας παραθέσω αναλυτικά στοιχεία για τους εγχώριους ποιητές μας, διότι η ΕΛ.ΣΤΑΤ δεν έχει προφανώς ακόμα καταφέρει να ανακαλύψει πόσοι Έλληνες ΔΕΝ έχουν ακόμα εκδώσει  ποιητική συλλογή, είτε με αυτοέκδοση, είτε παραδοσιακά, με κάποιον εκδότη δηλαδή, που θα τους κάνει ένα συμβόλαιο, αντίτυπο του οποίου θα ζητηθεί σε λίγα χρόνια από τον δικηγόρο που θα αναλάβει την αντιδικία μεταξύ εκδότη κι εκδιδόμενου.

Η απάντηση ίσως κρύβεται στη Φύση, αγαπητή Τακάχε! Υποθέτω πως στην Νέα Ζηλανδία τα πράγματα είναι διαφορετικά και πιο επικίνδυνα απ’ όσο εδώ. Καρχαρίες έχετε, γκρεμούς έχετε, τεράστιους παπαγάλους έχετε, καυτές πηγές έχετε, ε, να σωθείτε τρέχετε, όχι να καταγράψετε απλώς τους φόβους σας…Κατανοητό!

Σε ένα σημείο όμως θα διαφωνήσω μαζί σας. Τι «προσοδοφόρο» και τι «job», κυρία Τακάχε μου; Δεν έχετε μάθει τι συμβαίνει στα μέρη μας εδώ και κάμποσα χρόνια; «Job» σημαίνει κάνω κάτι και πληρώνομαι κατιτίς και πότε πότε, ενώ «προσοδοφόρο» πληρώνομαι οπωσδήποτε και μάλιστα καλά. Εάν κάτι στη χώρα μας είναι στο κόκκινο, εκτός από τα κεράσια Βοδενών, είναι η ανεργία. Ανεπίσημα είναι στο εικοσικάτι τοις εκατό, ανεπίσημα είναι πάνω από το τριάντα και βάλε. Οπότε και όπως καταλαβαίνετε, ο διαθέσιμος χρόνος είναι άπλετος, η πίεση μεγάλη, ε, είμαστε και λαός ευαίσθητος (σε ό,τι αφορά τον εαυτό μας), τα εισιτήρια για να πάρουμε τα βουνά και τα λαγκάδια είναι πανάκριβα, οπότε τα παίρνουμε μεταφορικά (τα βουνά και τα λαγκάδια), συγγράφοντας και κατόπιν εκθέτοντας τα έργα μας ως δήθεν μυθοπλασίες –για να μην καρφωθούμε και στο περιβάλλον μας, το οποίο καλείται να χρηματοδοτήσει και να διαφημίσει τον πόνο μας.

Τελειώνοντας, με χαρά θα διαβάσω και τα δικά σας ποιήματα κατανοώντας πως, έστω και κατά το 1/5, το DNA φυγείν αδύνατον. 

Τους χαιρετισμούς μου στον προπάππο σας.

Με εκτίμηση,

Μαντάμ Σιλένα