ΣΩΡΟΙ ΒΙΒΛΙΑ ΓΥΡΩ  

Στο πάτωμα σωροί πολλά βιβλία κάτω,

γραμμάτων και σοφίας τοίχους στήνουν

σαν σκαλωσιές εμπόδια τάχα να προβάλουν,

το πέρασμα του κάθε ξένου ν’ αποτρέψουν. 

Μπορεί σε τέτοιες σκάλες, κάποτε, πατώντας,

απ’ το εδώ στο άλλο μας εκεί να πάμε,

όταν το έσχατο χαρτί κατάταξής μας φτάσει

με τζίφρες κι όλες τις σφραγίδες, ξέρεις,

με κείνα τα γνωστά:   «Καλείστε κτλ.,

– ονόματ’ ευανάγνωστα κι επίθετα- όπως

προσέλθετε αυτοπροσώπως μόνοι σας κλπ., 

την τάδε μέρα και την τάδε ώρα …»,

στραβάδια εκεί, ενήλικες με πείρα εδώ,

με τα μαλλιά μας κάτασπρα, με γνώση.

Σαν σκάλες, σκαλωσιές, στημένες στέρεα,

στο πάτωμα σωροί προβάλλουν τα βιβλία,

ζωής στηρίγματα στους δρόμους, τους εδώ,

καθώς και για το άλλο μας εκεί, στ’ αντίπερα, 

όπου ούτε χαρτί δε βρίσκεις για να γράψεις,

όσο κι αν καίγεσαι να μουτζουρώσεις κάτι·

μα κι αν να γράψεις καταφέρεις, …στα χαμένα!

Να φέρει τις επιστολές σ’ αγαπημένους,

για σένα πόστα εύκαιρη καμιά δε θα ’βρεις,

γραμμή για σένα δεν υπάρχει, πια, καμία,

ταχυδρομεί’ ανύπαρκτα κι όλα κλειστά·

τα νέα κι οι εντυπώσεις σου, από τα εκεί,

ποτέ δε φτάνουν στους δικούς σου αποδέκτες·

κι έτσι τα όποια μυστικά σου ανεπίδοτα,

για πάντα μυστικά θα είναι και θα μένουν.

Το τώρα μας, κοίτα το! πόσο το κάνουν όμορφο

 -σαν στέρεες σκαλωσιές εδώ κι εκεί στημένες-,

σωροί με τα λογής βιβλία, όπως το στολίζουν,

ωραία έτσι δερματόδετα ή με χαρτί στις ράχες,

με τις χρυσές, τις όμορφες πολύ βινιέτες

 και το λιτό μονόγραμμά τους τυπωμένο!

Παρήγορο που φίλοι τέτοιοι, έμπιστοί μας,

στο νυν και στο επόμενο αεί εκεί του βίου,   

μ’ αγάπη ανυπόκριτη πάντα μας συνοδεύουν,

στο μέρος που καθώς συχνά πολλοί μας λένε:

«ου λύπη»… υπάρχει … και «ουκ έστιν στεναγμός»…

Κι εφόσον τόπος …ψύξεως, ακούς, εκεί,

να μη ξεχάσεις, λέω, να ντυθείς χοντρά.

Η ζέστη κάπως υποφέρεται, τι κάνεις με το κρύο!

Και μην, παρακαλώ!… Ποτέ μη λησμονούμε:

Μ’ αγάπη φίλους και δικούς να περιβάλλουμε,

τις σχέσεις μας με ζεστασιά να τις κρατούμε,

κι ας μένει, όπως ελπίζουμε, χρόνος πολύς,

κι ας είναι αρκετός – μακάρι- ο καιρός, ως τότε.

Άσε που ίσως, ναι, μπορεί πιο μακρινή να γίνει

εκείν’ η ώρα που ο εξάγγελος με το χαρτί, που φέρνει

της μισητής, της έσχατής μας της κατάταξης, το νέο,

αν μύρια εμπόδια στο δρόμο προς εμάς, θα βρει,

κι αν ίσως κουραστεί ή μπερδευτεί και μας ξεχάσει.

Όσο για μένα πάντα, πάλι, ναι! και φανερά το λέω:

Αφαίρεσα από την πόρτα μου, επί σκοπώ,

ταμπέλες, ρόπτρα με ονόματα και άλλα τέτοια, 

κι έσβησα κάθε από το σπίτι μου αριθμό!

«Φτηνό κι αστείο πρόσκομμα», ξέρω, θα πείτε!

Ομολογώ το δίκιο σας!  Αλλ’, όμως, πρόσκομμα!

Αφού, γλυκιά πάρα πολύ η ζωή μας είναι,

ξεχωριστά μοναδική κι ωραία, όση μας ανήκει!

Μ’ αρέσει σε σωρούς τριγύρω μου να βλέπω κάτω,

ανάκατα στο πάτωμα, εδώ κι εκεί, πολλά βιβλία,

τοίχους γραμμάτων, εμπειρίας κι άπειρης σοφίας,

με δύναμη, υπομονή σκληρή και ζηλευτή την τέχνη

σκάλες πολλές και σκαλωσιές ολόγυρα να στήνουν,

εκεί, όπου βουβά μας συντροφεύουν, μας καλούν,

συνοδοιπόροι στ’ άγνωστο ταξίδι της ζωής μας.