νέα ΠΡΕΒΕΖΑ 

Ζωή είναι τα όμορφα, τα περιστέρια που πετούνε

σ’ ασβεστωμένες μάντρες, στις αυλές

              με χρώματα πολλά και δέντρα·

ζωή τα δροσερά κορίτσια που όμορφα γελούνε

στα σινεμά ή και στα μπαρ, κι όπου αλλού συχνάζουν

                  στ’ άλλα μοντέρνα κέντρα.

Ζωή τ’ αμέτρητα στενά, τα φιδωτά δρομάκια,

κι οι σκιεροί τη μέρα δρόμοι,

            λουσμένοι όλα τα βράδια μες στα φώτα·

και τα ρομαντικά, στις γειτονιές, τ’ ανώνυμα σοκάκια,

εκεί που τρέχουν τα παιδάκια

             και παίζουν το κρυφτό σαν πρώτα!

Ζωή και τα λουλούδια στ’ ανθογυάλι

            από τα χθες μες στο νερό τα ξεχασμένα,

κι ο αστυνόμος  που τις κλήσεις του  

                                   συνέχεια κάθε μέρα γράφει

σε μηχανάκια, σ’ αυτοκίνητα πολλά,

             παράνομα παντού παρκαρισμένα·

ζωή και των παλιών περήφανων στην όψη,

            πολλών εμπόρων το σινάφι.  

Ζωή κι όσα πετούν, κάργιες, πουλιά κι αεροπλάνα

           ψηλά στον ουρανό, συνέχεια,

τα φλερτ που κάνουν ναύτες κι οι αλφαμίτες,

           μα κι οι φαντάροι κι οι σμηνίτες.

Ζωή και τ’ απλησίαστα στα ύψη νοίκια,

                                  που –αν κι ανέχεια- δεν πτοούν κανένα·

στη βόλτα αμέριμνους όλους τους βλέπεις,

           να ’χουν πολύ ψηλά τις μύτες!

Ζωή τ’ αγκαλιασμένα τρυφερά τα ζευγαράκια,

           στην προκυμαία πέρα εκεί στον μόλο,

εκεί  που σπάνια πια ακούς μπαλάντες

                                  ή να περνούν οι φιλαρμονικές κι οι μπάντες.

Στους δρόμους άλλες μουσικές τώρα ακούνε:

                                  με Σπρίνγκστιν, Μόρισον και Μπόνο·

κι όσο για κείνους τους παλιούς νομάρχες, έφυγαν χρόνια

                                  κι άφησαν τους ανθρώπους ήσυχους και μόνους!

Αλλά, γιατί  -ρωτώ-  στην Πρέβεζα μονάχα,

           απ’ αηδία κάποιος τάχα να πεθαίνει,

με μαζεμένους γύρω του αμέτρητους θλιμμένους,  

           τους ξεχασμένους συγγενείς και φίλους,

αφού κι αλλού την ίδια εικόνα συναντούμε,

           σ’ ανάλογες κι εκεί κηδείες,

με ψεύτικους συχνά λυγμούς, κουτσομπολιό ή γέλια

           ή κι ουρλιαχτά που μοιάζουν ίδια …σκύλων;

Καλές μου, Ηγουμενίτσα, Κύθηρα, Μονεμβασιά,

                              Πάτρα, Αθήνα, Μεσολόγγι, Ξάνθη,

Παραμυθιά, Κοζάνη, Βόλος, Τρίκαλα,

                              Λάρισα, Σπάρτη, Γιάννινα και Γρεβενά,

Κόνιτσα, Αράχοβα, Κεφαλονιά, Λαμία,

                              Καρδίτσα, Θήβα,  Φλώρινα, Λευκάδα,

Κέρκυρα, Ζάκυνθος, Ιθάκη, Άρτα,

                              Θεσσαλονίκη, Σέρρες, Καλαμάτα, Τζια

Σάμος, Αλόννησος, Ύδρα και Καλαμάτα,

                              κι όλες οι άλλες πόλεις, κι όλα τα νησιά,

ακούστε:      Οι συγγραφείς κι οι άλλοι κάποιοι ποιητές

                              ας γράφουν για την Πρέβεζα ό,τι κι αν θέλουν,

μη βγάζετε σπαθιά ανωτερότητας απ’ τα θηκάρια!

                              Αγάπη θέλει η Πρέβεζα κι ο Κώστας Καρυωτάκης.

Κι εσύ ‘αδικημένη’ πόλη του Αμβρακικού

                                            στον ποιητή μας δώσε πια συγχωροχάρτι!