ΙΚΕΣΙΑ

Όμως, ο χρόνος τρέχει, κυλάει και κυλάει,

χωρίς να έχει λησμονήσει καν

την αίσθηση αυτού που λέμε αιωνιότητα.

Περήφανη και πλήρης έπαρσης αυτή,

και με ψηλά τη μύτη -η ψηλομύτα-,

ξέχασε τον ασήμαντο δικό μας χρόνο: 

Δεν τον μετρά και δεν τον λογαριάζει καν·

κι ως άσημες απλές τελείες – έστω κι ως παύλες-

στο περιθώριο, σε κάποια άκρη και στην πάντα

μας εξώθησε, στ’ απέραντα παλάτια της

με τ’ άπειρα λαμπρά δωμάτια τους,

τους δίχως τέρμα διαδρόμους, τους λαβύρινθους,

και τους ασύνορους ευώδεις κήπους.

Δεν είναι ο χρόνος σαν εκείνο το θολό ποτάμι

που ξέχασε τη θάλασσα, όπως μας έγραψε

για άλλο λόγο κάποτε ο ποιητής, ωραία.

Καλό που θα ’ταν, αν ο Χρόνος που

κυλάει και κυλάει, ακόμα κι όταν τάχα

κάνει πως λησμονεί την αίσθηση του αιώνιου,

να  ’ταν αυτό, το ίδιο το αιώνιο, ναι! που

τον δικό μας χρόνο πάντα θα θυμόταν·

στα σοβαρά να έπαιρνε, έστω και λιγουλάκι,

τα βήματα που κάνουμε στη σύντομη ζωή μας,

χωρίς τελείες τέλους και παύλες άψυχες.

Τελεία και παύλα!