Σουρεαλιστικό, μαύρο, κυνικό το χιούμορ του Αλμοδόβαρ, το ιδιαίτερο χιούμορ των πρώτων τουλάχιστον ταινιών του, είναι παρόν και στην τέταρτη ταινία του. Δεν έχει ακόμη
αποκρυσταλλωθεί στο εκκεντρικό γκροτέσκο  των επόμενων ταινιών του, όμως και εδώ λειτουργεί θεραπευτικά, υπονομευτικά, επαναστατικά. Το καλό χιούμορ άλλωστε πάντα παραβιάζει τους κανόνες.

Η ταινία κάθε άλλο παρά κωμωδία είναι, πρόκειται για μια ιστορία δραματική. Στη μεταφρανκική Ισπανία, σε ένα μίζερο διαμέρισμα στα εργατικά μπλοκ της Μαδρίτης, ζει η Γκλόρια με τη δυσλειτουργική οικογένεια της- τον φαλλοκράτη ταξιτζή σύζυγο της, την ανεκδιήγητη πεθερά της, τον 14χρονο γιο της, μικρέμπορο  ναρκωτικών, και τον μικρότερο που εκδίδεται σε παιδεραστές –  και αγωνίζεται αβοήθητη απέναντι στην οικογενειακή ανέχεια αλλά και στα προσωπικά αδιέξοδα και τις αντιφάσεις της. Ο ακραίος  αλμοδοβαρικός θίασος συμπληρώνεται με την καλόκαρδη πόρνη γειτόνισσα, τη γερμανίδα πρώην ερωμένη του συζύγου, έναν αποτυχημένο συγγραφέα με την κλεπτομανή γυναίκα του, μια μικρούλα με υπερφυσικές δυνάμεις, έναν παιδεραστή οδοντογιατρό…

Η ταινία έχει κάποιες αδυναμίες αρκετά αισθητές, όμως προοικονομεί ήδη την αισθητική του δημιουργού της, την αγάπη του στις γυναίκες, τον ιδιαίτερο τρόπο που προσεγγίζει το μελόδραμα. Ο Αλδομόβαρ έψαχνε ακόμη  τον βηματισμό του, που θα γίνει καλπασμός στις επόμενες ταινίες του. Όμως και εδώ υπονομεύει δηκτικά τη μικροαστική ιδεολογία και νοοτροπία, τις διακωμωδεί, τις διασύρει, αλλά παράλληλα στέκεται με κατανόηση και απίστευτη τρυφερότητα απέναντι στους απλούς καθημερινούς ανθρώπους και το δράμα της ζωής τους. Ο ρεαλισμός του, εμπνευσμένος – όπως ο ίδιος έχει πει – από τον ιταλικό νεορεαλισμό, έχει ήδη το προσωπικό του στίγμα:  έντονα σουρεαλιστικά στοιχεία, υπερβολές που σοκάρουν, απολαυστικό μαύρο χιούμορ. Στις ταινίες του το δράμα συμπορεύεται με την κωμωδία σε μια θαυμαστή ισορροπία.

Ο Αλμοδόβαρ  μέσα από το χιούμορ αντιμετωπίζει τη ζωή χωρίς σοβαροφάνεια, όχι γιατί δεν την παίρνει στα σοβαρά, αλλά ακριβώς γιατί το χρησιμοποιεί ως μηχανισμό άμυνας απέναντι στον πόνο και τη δυστυχία και ως μέσο θεραπείας του ίδιου και του θεατή. Το σουρεαλιστικό χιούμορ του διακωμωδεί το τραγικό, βάζει φρένο στο μελόδραμα, ξεγυμνώνει αισθήματα και καταστάσεις, εκθέτει σε κοινή θέα το ευάλωτο, το εύθραυστο της ανθρώπινης ύπαρξης.