Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ

Όπως ανοίγουν οι σελίδες

στην αγκαλιά μου κρύβεται ο Βιζυηνός

αληθώς κοιμήσας τον Πασχάλην βαθέως

όταν οι πόρτες του λεωφορείου

ανοίγουν στη στάση Κίκιζα

το κεφάλι μου γέρνει φρικτά χτυπώντας στο παράθυρο

και από το χτύπημα

σκέφτομαι ξάφνου το μουσείο

που αφήσαμε πίσω

εκείνο με τις δωρεές πασών των εκκλησιών

όπου στην άκρη του πεζοδρομίου έπαιξα μιούζικαλ∙

από ξενύχτι κι όμως καλά τα καταφέρνω στους στροβιλισμούς

και στ’ αμερικανικά τραγούδια

στον αέρα και η καρδιά μου

πάει να σπάσει

όταν μ’ αγκαλιάζει ο απόλυτος ζεν πρεμιέ

/μα τι ‘ναι αυτό που στο χέρι του κρατά απειλητικά

τώρα που οι περαστικοί κοντοστάθηκαν

να μας ζηλέψουν

μια σιδερένια βέργα κι αρχίζει να

μου χτυπάει τα πλευρά

δίπλα μου περνούν βηματίζοντας αργά οι εύζωνες

κι ο νους μου μετρά τα κεντίδια

πάνω στη φέρμελη

άπονοι ληστές κάναν τις πέτρες τις ζεστές λημέρι*

/ο Βιζυηνός στο στήθος μου μέσα

μεταξύ Πειραιώς και Νεαπόλεως τώρα

μα είναι αργά

δεν έχω το τσαγανό της Μάσιγγας

να τραγουδώ τάχα σαν Σειρήνα

κι ο μπαμπάς δεν καπνίζει πούρα

παρά καμιά φορά ρουφάει το μεδούλι

από τα οστά του νεκρού ζώου∙

αυτή είναι μια σκηνή εξωφρενική να τη βλέπει η κόρη

/σε αντίθεση με το λεωφορείο

το τρένο έχει μια πληθωρική

θέρμη

που τη νιώθω στον ηχηρό του ρυθμό

εκεί το παράθυρο με υποδέχεται

στην άρση

εδώ, στο αέναο λεβάρε

όλα τα όνειρα χαλνούν