Πάλι, στον κήπο της καρδιάς, βρήκε μέρος ν’ ανθίσει 

το λουλούδι της θλίψης 

της συνομοταξίας των μελαγχολοειδών, 

της ομοταξίας των ανυπόφορων, 

της τάξης των αβάσταχτων,

της οικογένειας των επώδυνων,

του βασιλείου της εξασθένησης, 

του οικοσυστήματος της νέκρας …

Μια σχισμάδα είχα αφήσει…

Εύκολο πέρασμα για μικρόνοες…

Γι’ αυτούς υπάρχουν οι χαραμάδες, 

οι ρωγμές, της ψυχής οι σχισμές…

Για να μπορούν να σε πνίγουν οι αναίτιοι καταιγισμοί,
οι εντός κατακλυσμοί 

οι ανείπωτης τρικυμίας λυγμοί…

Εκκωφαντική βουβαμάρα κατά την ανάπτυξη του φυτού…

Εκκωφαντικά βουβή η μαύρη άνθιση…

Αυτά τα φθονερά λιπάσματα-λογάκια,

που πασπαλίζουν της θλίψης τα λουλουδάκια, 

έχουν κηπουρούς όλους αυτούς, τους φιλοφαύλους

που σβήνουν το γέλιο μόλις γυρίσεις πλάτη,

που σ’ έχουν εστιασμένο μεσ’ στης κόρης τους το μάτι,

απ’ του εαυτού τους για τον εαυτό τους το γινάτι…

Γιατί ούτε το πολύ δεν τους αρκεί,

γι’ αυτό ποτέ δεν νοιώθουνε χορτάτοι, 

έχουν μια μαύρη τρύπα,

που όλα τα ρουφάει στην ψυχή,

γατί όλο τους φταίει κάτι,

γιατί θα θέλαν να είναι έτεροι εαυτοί,

φτάνει να μην ήταν οι ίδιοι αυτοί!…

Και θαρρούν πως αλλάζει η ζωή του λαθρεπιβάτη,

όσο ποτίζουν το λουλούδι της θλίψης του διπλανού,

μα φουντώνουν έτσι οι δικές τους οι τσουκνίδες,

θεριεύει η δική τους αυταπάτη,

και τότε είναι που τους γυρίζουν ανάποδα οι δικές τους βίδες

και τους τρυπάνε τα σωθικά οι ίδιες τους οι ακίδες…

Έτσι, για τους εαυτούς τους σκάβουν οι τσουκνίδες

και τα ξένα τα λουλούδια της θλίψης λάκκους…

Αχ έντρομοι… ατρόμητοι, σκωληκοειδείς Ατρείδες,

που είστε, πάντα, έτοιμοι για τα επονείδιστα,

τα χείριστα, τα αίσχιστα…

Με την ψυχρή ακρίβεια κακοποιού…

Όλα γίνονται στο εκκωφαντικό φως της σιγαλιάς του σκοταδιού…

Μη σου γυρνάς την πλάτη 

και κάνεις πως δεν τα είδες…