Όλο αφαιρώ κάτι
φτάνοντας στο μηδέν
κι αρχίζω πάλι να προσθέτω
σε μια προσπάθεια
να τιθασεύσω την ύλη
νομίζοντας
πως απομακρύνομαι από τα στοιχειά
όμως ο Πυθαγόρας με επαναφέρει
στη ματαιότητα
Το σώμα μου
ακουμπάει στο τώρα
όπως η σκόνη στο πριν
και κοιμάμαι γυμνός
στην παγωνιά του δωματίου
ενώ εκείνη
-που μου ‘λεγε κάτι για αίμα, θυμάστε-
έγινε κιόλας ίσκιος
σε κάμπο που βοτανίζουν βαμβάκι
κατακαλόκαιρο
Ο περίπατος σε νωπές μνήμες
δεν θα γίνει μνήμη περιπάτου
σκέφτομαι
και κοκκινίζω σαν κερασάκι
στην τούρτα του χαμένου χρόνου
που υπάρχει ανεξάρτητα από εμένα
Είμαι φέρων νευρώνας
ψηγμάτων αμφιβολίας
περί του στοιχείου της έκπληξης
στο αχανές προζύμι του μέλλοντος
Δεξί πόδι
Αριστερό
Σιγή ασυρμάτου.
