1. Άκου.
Πέρα να ξεψυχάει μια βροχή
Το φεγγάρι μονοκοντυλιά Θεού
Μια θάλασσα να μας κοιτάζει
Θυμίαμα η ανάσα της
Να λαμπυρίζουν δυο ψυχές
Ν’ ανηφορίζουν
Κάποιοι να τρεκλίζουμε
Γυμνοί κι ανέστιοι
Ταπεινοί και καταφρονεμένοι πια
Μετά φόβου Θεού
Σε άδυτο Αγίων
Σε ραγισμένο εικονοστάσι.
2.
Παίζεις με τις σιωπές
Τις παύσεις
Η φωνή σου έχει γεύση
Γεύσεις
Μια στιγμή να σε χάσω, σε ξαναβρίσκω από άλλη αίσθηση
Κλείνω τα μάτια κι είσαι χαμόγελο
Πίσω απ’ τα βλέφαρά κι ακούω να χαμογελάς
Γεύομαι της σιωπής τις παύσεις
των αφώνων τα ψιλά
μέσα στα “έκτοτε”και τα “κάποτέ” σου
Ολόγραμμα μυρωδικών κι αντηχήσεων η φωνή σου ,
λίμνη συμφωνικών συμπλεγμάτων
και αποσιωπήσεων
Βυθίζομαι ολάκερος
Λάμνω μακρόθεν,
ποδηλατώ από ηλικία μακρινή
Καταϊδρωμένος φτάνω μέσα σου
Με τις σιωπές παίζεις
Με τις παύσεις.
Βιογραφικό:
Ο Θοδωρής Πετρόπουλος είναι φιλόλογος , δουλεύει στην ιδιωτική εκπαίδευση και ασχολείται με την ποίηση εδώ και πολλά χρόνια.
Ποιήματά του έχουν δημοσιευθεί στο Culturebook και στο Fractal
