ο άνθρωπος που τάιζε γύρω του τα περιστέρια

ή περί βίου αθλιότητος

για κείνον που πλάι μας τάιζε πουλιά ένα γύρω

καθώς γύρω του τον εκύκλωναν τσιμπολογώντας

σπόρους απλόχερα διαμοίραζε

και φτερούγιζαν ένα γύρω

τσιμπολογώντας

και έκλωθαν

εις μάτην του βίου που έφυγε

κύλησε μέσα από τα άδεια τα χέρια μας

και για κείνον που ερώτησε από τί έφυγε ο τάδε κι ο δείνα

φίλοι μας όλοι από τον κλειστό κύκλο της δουλειάς

της καθ’ ημέραν βιωτής και διαπάλης

προ του τέλους μηδένα…

α!.. έφυγε ο καημένος

τόνε βρήκε η ασθένεια και πάει

τον εχτύπησε ο καρκίνος

πάει ο καψερός

δεν πρόλαβε να χαρεί ελεύθερη την ζωή του

μακρυά από την διαπάλη του βίου

μιας καθ’ ημέραν βιωτής

ως ένας πόλεμος ακόμη μάς κατέβαλε

και κάθε νέος πόλεμος που προβάλλει

στο στερέωμα αν’ ημέραν βίου

καθώς ξημερώνει και έρχεται νάτος

πείνα και δίψας μοιράδι του βίου και πάει λέγοντας

ίσαμε την τελευτή

που νάτην και ήλθε

και πάμε

αγώνας

μπρος σε ένα ειδώλιο δέσμιου Έρωτος

μιας κατεστραμμένης πια Μύρινας

μέλη παιδίου ολόσαρκα

πίσω δεμένα

πισθάγκωνα

αρχών του πρώτου ήδη προ του Χριστού αιώνος

δεμένος

και αναλογίστηκες

πόσες φορές

«ο εμός έρως εσταύρωται»

ίσα που πρόλαβες

ενός έρωτος όλως δεσμίου

του βίου

12 Νοεμβρίου 2022