Έχω έξι κόρες που τις άφησα να αλωνίζουν εδώ κι εκεί όσο μελετούσα τα έργα της έκθεσης.
Προτίμησαν, όχι παράδοξο για την ηλικία τους, να καθίσουν στο ακριβό όσο κι ευρύχωρο καφέ του μουσείου να πϊούνε καφέ και να τα πούνε! Κόρες μου ηγαπημένες. Γέρων πια εγώ κάθισα μονάχος απόμερα για μία αμυγδαλόπαστα και τις κοιτούσα που τα λέγανε. Και τρανταχτά χαμογελούσαν και χαμογέλαγαν, όσο έλιωνε στο στόμα μου η κρεμούλα κι αφρόκρεμα με το κροκάν της παστούλας που εγευόμουν, πασπαλισμένη γραμμούλες σιρόπι πικρής και γλυκιάς καραμέλας στο πινάκιο ολόγυρα. Έξι καρέκλες πιάσανε και μιά ακόμη για μένα κι όχι για μένα αλλά για όσα βαστούσαν πηγαίνοντας ερχόμενες. Φυλλομετρούσα τον κατάλογο της έκθεσης όσο με την άκρη του ματιού κοφτά έπιανα την χαρά που είχανε κι αποδίδανε με ζεστασιά η μία στην άλλη. Χάρηκα για τις κόρες μου. Είπα δεν φεύγω μονάχος. Αφήνω πίσω τις τσούπρες μου με τις δικές τους οικογένειες που δεν ακολούθαγαν. Ένιωθα σα να είχαν καιρό να τα πούνε. Δεν νοιάστηκαν μες στην κουβέντα τους καθόλου για μένα απόμερα που καθόμουν και τις ακολούθαγα με το βλέμμα μου. Ήταν δεν ήταν δικές μου πια. Αλλά του σύμπαντος κόσμου όπου τις έσπειρα. Ἐξῆλθεν ὁ σπείρων [τοῦ σπεῖραι] τὸν σπόρον αὐτοῦ*, εν πειράγματι μονολόγησα και γλυκασμένος τούς έφυγα.
Μουσείο Μπενάκη
Πειραιώς 138
19-21 Μαΐου 2022
