Βρέθηκε, λέει, 130 εκατοστά μέσα στην αττική γη,

στο κέντρο του Άστεως.

Ερμής οδοδείκτης, που ρύθμιζε επί αιώνες την κίνηση

στους δρόμους της Αρχαίας Αθήνας.

Κύλισαν τα χρόνια, με τον καιρό δεν πήρε χαμπάρι

πως αχρηστεύτηκαν οι δρόμοι που επόπτευε,

πως βυθίστηκε σιγά σιγά μέσα στο χώμα,

πως άλλοι δρόμοι χαράχτηκαν με άλλους δείχτες,

άλλη κίνηση, άλλους προορισμούς…

Σιωπηλός και μόνος, μέσα στο χώμα

2.300 τόσα χρόνια περίμενε

έχοντας εμπιστοσύνη στο ανακάλημα.

Πίστευε τόσο στη γη που έβλεπε γύρω του…

Δεν θα την εγκατέλειπαν ποτέ οι άνθρωποι, το ‘ξερε!

Κι όντως…

Μόνο που δεν μπορούσε να φανταστεί – αν και θεός

των μεταφορών, της επικοινωνίας, του εμπορίου –

τόσους ανθρώπους, τόση κίνηση με περίεργα οχήματα,

τόση σκόνη, άσκημες μυρουδιές κι άγριους θορύβους!

“Κεφαλή Ερμού, εικονίζουσα τον θεό σε ώριμη ηλικία,

προφανώς απότμημα ερμαϊκής στήλης,

στον τύπο του Ερμού Προπυλαίου του Αλκαμένους”,

απεφάνθησαν οι αρχαιολόγοι.

Κι αυτός, με το ίδιο σοβαρό βλέμμα που έδειχνε τους δρόμους,

αναλογίζεται τώρα την απώλεια του προορισμού,

τη σύγχυση, το αγχωτικό τρεχαλητό των σύγχρονων ανθρώπων.

Σύντομα οι αρχαιολόγοι θα τον σηκώσουν από το δρόμο,

θα τον καθαρίσουν, θα του αποδώσουν την προτέρα λάμψη

και, σε κάποια προθήκη μουσείου,

οι περιπλανώμενοι των καιρών μας

θα αναζητούν στο βλέμμα του

τη ζωή που έχασαν,

τη ζωή που ξέχασαν,

τους προορισμούς που εγκατέλειψαν!