ό,τι πλησιάζουν υποχωρεί αφήνοντας το φάντασμά του,
ό,τι πιάνουν αδειάζει την ουσία του.
Αθέατη η ζωή γλιστρά μέσα απ’ τα χέρια τους
αφήνοντας το άδειο κουκούλι του παλμού της.
Χωρίς βλέμμα, χωρίς αντίσταση, χωρίς οδύνη
προσπερνούν, γυρίζοντας στο νεκρό τους ύπνο!
Β. Εσύ
Δεν θυμάσαι τα όνειρα…
Σε τυραννούν τα σκοτεινά τοπία του ύπνου.
Περπατάς με ένα αδυσώπητο βάρος
πάνω στα βλέφαρα που τα κρατά κλειστά.
Προσπαθείς να τ’ ανοίξεις, δεν μπορείς.
Ξάφνου με τρόμο ανακαλύπτεις την αλήθεια:
Τα μάτια σου ήταν συνέχεια ανοιχτά!
Δεν ξυπνάς – μεταφέρεσαι στην ωχρή μέρα.
Σηκώνεσαι με έναν ήχο υπόγειου γκρεμίσματος
κάτω από τη φλούδα της μνήμης.
Θυμάσαι αυτό που είναι και το αγαπάς,
ξεχνάς αυτό που ήταν και το αγαπούσες,
ψάχνεις αυτό που συντελέστηκε και ξέχασες.
Άραγε, γεννήθηκες και έζησες ποτέ;
Γ. Εμείς
Επιζητούμε το καταφύγιο του ύπνου…
Φανταστική πραγμάτωση, φανταστική απόσβεση
στα όνειρα, ενώ η ζωή προσμένει, προσπερνά.
Ξετυλίγεται ο ρυθμός και σπάει,
όταν ανοίξουν τα βλέφαρα, όταν τα χέρια απλωθούν:
Σήμερα είναι η μέρα μας, ξυπνήσαμε!
Κινήσεις, λόγια που ξεστρατίζουν αρχίζουν.
Σφίγγουμε το σώμα, φιλούμε τα χείλη –
το απρόοπτο εισορμά, εμείς επιμένουμε
πεισματικά στο όνειρο, η αχλή του απλώνει.
Χάνεται το κορμί της γυναίκας…
Μόνο τα στήθη της στα χείλη μας περιπαιχτικά
Υψώνονται σαν κορυφές βουνών πάνω από τα σύννεφα.
Απόψε είναι η νύχτα μας. Κάτω από τα σύννεφα
του ύπνου κερδίζουμε ό,τι έμεινε ανεξάντλητο
και χάνουμε ό,τι με σιγουριά κάναμε δικό μας.
Δ. Εγώ
Κάθε πρωί ξυπνώ στο όνειρο της πραγματικότητας.
Κάθε βράδυ βυθίζομαι στην πραγματικότητα του ονείρου.
Το πέρασμα σημαδεύει την κενότητα της ζωής –
η δύσκολη στιγμή ανάμεσα στη γέννα και την πρώτη αναπνοή.
Η δυσκολία της ζωής είναι το φορτισμένο μου σώμα
ανάμεσα στους πόλους της δημιουργίας και του θανάτου,
ανάμεσα στους κόσμους του ύπνου και του ξύπνου,
μέσα στην αγάπη που επιζητεί την αιωνιότητα,
μέσα στην ελπίδα που θρέφεται από τη λήθη,
μπρος στην αδυναμία για την ανεξιχνίαστη πιθανότητα.
«Βουλιάζεις», λέω, «παιδί, για απαρνιέσαι όσα κατέχεις»,
σαν η αιχμή του Όντος σπάει το τσόφλι του χρόνου
κι η πλήρωση δοκιμάζει τα όρια της ύπαρξής μου.
Και σαν παιδί, το δάκρυ, η αρμύρα της ζωής, με σώζει
στα πρόθυρα της εγκατάλειψης, στα όρια της απώλειας.
Προσκυνώ!
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
Ο Θωμάς Μπεχλιβάνης γεννήθηκε στον Πλατύκαμπο της Λάρισας το 1954. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών και από το 1979 υπηρέτησε στη Μέση Εκπαίδευση. Το 2007 έγινε Σχολικός Σύμβουλος Φιλολόγων στο Ν. Καρδίτσας και από τον Νοέμβρη του 2010 Προϊστάμενος Επιστημονικής και Παιδαγωγικής Καθοδήγησης Δ.Ε. της Περιφερειακής Διεύθυνσης Θεσσαλίας, μέχρι τον Ιούνιο του 2014, οπότε και αφυπηρέτησε. Υπήρξε μέλος της Επιτροπής Προγράμματος Σπουδών για τη Γλώσσα, υπό την εποπτεία του καθηγητή Χρήστου Τσολάκη, και μέλος της συγγραφικής ομάδας του βιβλίου «Θεματικοί κύκλοι για το Λύκειο». Είναι διδάκτωρ της Νεοελληνικής Φιλολογίας του Τμήματος Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστημίου Αθηνών. Θέμα της διδακτορικής του διατριβής: «Ο “θάνατος” στο έργο του Οδυσσέα Ελύτη». Δίδαξε «Νεοελληνική και Ευρωπαϊκή Λογοτεχνία», «Ποίηση και Θέατρο» και «Μουσειακή εκπαίδευση» στους εκπαιδευτικούς Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Θεσσαλίας, στο Πρόγραμμα Επαγγελματικής και Ακαδημαϊκής Αναβάθμισης Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Επίσης, δίδαξε Ιστορία του Αρχαίου Δράματος στα σεμινάρια του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. – «Θεσσαλικό Θέατρο» το 1990 και 1991. Από το 1994 μέχρι το 2014 συμμετείχε σε όλες τις μορφές Επιμόρφωσης του ΠΕΚ Λάρισας και του Υπουργείου Παιδείας, ενώ τα θέματα της επιμορφωτικής του δράσης επικεντρώνονταν στη διδακτική των φιλολογικών μαθημάτων, στις νέες μεθόδους διδασκαλίας και στα νέα βιβλία, στα νέα Προγράμματα Σπουδών, στη χρήση των νέων τεχνολογιών στη διδασκαλία, στην αξιολόγηση του μαθητή και του εκπαιδευτικού έργου, στο «προφίλ» του σύγχρονου εκπαιδευτικού, στη διαχείριση προβλημάτων στην τάξη κτλ. Έχει συμμετάσχει ως εισηγητής σε πολλά συνέδρια και σεμινάρια με θέμα την Εκπαίδευση, τη Γλώσσα, την Ιστορία, την Νεοελληνική και την Αρχαία Γραμματεία, ενώ πλήθος άρθρων και εισηγήσεών του έχουν δημοσιευθεί σε Πρακτικά Συνεδρίων, σε περιοδικά (όπως ο Φιλόλογος, η Φιλολογική, η Νέα Εστία, οι Σημειώσεις, τα Μικροφιλολογικά της Κύπρου κτλ), καθώς και στον αθηναϊκό και τοπικό τύπο της Λάρισας. Ποιητικά και πεζά του κείμενα δημοσιεύονται τα τελευταία χρόνια στο περιοδικό “Περί ου”.
