Ίβυκος 6D

ἦρι μὲν αἵ τε Κυδώνιαι
μηλίδες ἀρδόμεναι ῥοᾶν
ἐκ ποταμῶν, ἵνα παρθένων
κῆπος ἀκήρατος, αἵ τ᾽ οἰνανθίδες
αὐξόμεναι σκιεροῖσιν ὑφ᾽ ἕρνεσιν
οἰναρέοις θαλέθοισιν· ἐμοὶ δ᾽ ἔρος
οὐδεμίαν κατάκοιτος ὥραν.
‹ἀλλ’ ἅθ’› ὑπὸ στεροπᾶς φλέγων
Θρηίκιος Βορέας
ἀίσσων παρὰ Κύπριδος ἀζαλέ-
αις μανίαισιν ἐρεμνὸς ἀθαμβὴς
ἐγκρατέως πεδόθεν τινάσσει
ἡμετέρας φρένας.

Μέσα σε κήπο κοριτσιών ανέγγιχτο, απ’

τα νερά τα ποταμίσια ποτισμένες άνοιξη

ανθούν οι κυδωνιές και τα βλαστήματα

των αμπελιών τα πρώτα στων

κληματόφυλλων τη σκιά όπως

μεγαλώνουν∙ κι εμένα ο πόθος μου

ξεκούραστος καμιά εποχή δε μένει.

Αλλά απ’ των αστραπών τη φλόγα

φλογισμένος ο Θρακιώτης ο Βοριάς,

μέσα απ’ την Κύπριδα ορμώντας με της

τρέλας την ορμή, ο σκοτεινός, ο

αδείλιαστος, του νου μου αφέντης απ’

τη ρίζα τον κλονίζει.