ΜΑΚΡΙΑ ΑΠ’ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΠΕΡΠΑΤΗΣΙΑ
Πληκτρολογώ το έξι στο κινητό. Βλέπω την ώρα. Έχω περίπου 40 λεπτά για να αποβάλω από πάνω μου την πανδημία. Με όλα της τα παρεπόμενα. Την αίσθηση της αρρώστιας παντού γύρω μου, την ακούσια αγοραφοβία μου, την εμμονή της καθαριότητας, τη μυρωδιά του αντισηπτικού, την προσδοκία για λιγότερα κρούσματα, την ανάγκη μου να αγκαλιάσω χωρίς ενοχές τους ηλικιωμένους γονείς μου. Παίρνω τον δρόμο με βήμα ταχύ, νευρικό. Κάτι μου φταίει.
Βάζω τα ακουστικά. Περπατώ γρήγορα στην άσφαλτο. Το τσιμέντο, στεγνό από ανθρώπους και ζωή, αποπνέει μια σκληρότητα καταθλιπτική, επιβάλλει μια εξουσία δεσποτική. Οι δρόμοι έρημοι, τα σπίτια πιο μακριά από ποτέ. Τα παράθυρα σφραγιστά παρά τη ζέστη. Πουθενά δείγμα έλλογης ζωής. Σε μια άκρη αδέσποτα σκυλιά παίζουν μεταξύ τους. Νηστικά. Πού καιρός για ζωοφιλικές επιδείξεις. Σίγουρα ότι δεν έχω κάτι για αυτά, δε μου δίνουν σημασία. Η μουσική στα αυτιά μου, ένας τρόπος να ξεφύγω.
Επιτέλους, το μονοπάτι και πλάι, το ποτάμι. Το πάτημά μου μαλακώνει, όπως και η ψυχή μου. Βγάζω ασυναίσθητα τα ακουστικά. Ησυχία. Το βήμα μου, γοργό και πάλι, αρχίζει να αποδιώχνει κάθε νευρικότητα. Τα δέντρα γύρω μου έχουν πρασινίσει παράξενα και οι ακτίνες του ήλιου με κυνηγούν μέσα από τις φυλλωσιές. Παίζω το παιχνίδι τους, αφήνοντας πότε πότε να με συλλάβουν.
Φτάνω στο αγαπημένο μου σημείο. Εκεί που οι Ηλιάδες άφησαν τα κεχριμπαρένια δάκρυά τους για τον χαμένο αδερφό και γινήκανε Λεύκες. Τα λοβωτά τους φύλλα με τη γυαλιστερή ανοιχτοπράσινη επιφάνεια στραφταλίζουν στον ήλιο και δημιουργούν ένα πέπλο ομίχλης, μέσα στο οποίο πετούν τα βαμβακένια τους μωρά. Η εικόνα μαγική, με μεταφέρει σε έναν κόσμο μακριά από την πραγματικότητα της πανδημίας. Γύρω μου όλα ένα γοητευτικό, θολό μυστήριο. Παίρνω απότομα τη στροφή. Και το ίδιο απότομα σταματώ.
Πετάχτηκε μπροστά μου ξαφνικά. Βρήκε το ποτάμι αμόλυντο από ανθρώπινη περπατησιά και κατέβηκε στα «εγκόσμια». Του έκοψα το δρόμο. Στεκόμαστε απέναντι. Μέσα στα μάτια του διακρίνω το σαστισμένο μου πρόσωπο. Μέσα στα μάτια μου θαυμάζει το αντικατόπτρισμά του. Οι ματιές μας καθρέφτες μιας σχέσης από καιρό ραγισμένης. Κάνουμε και οι δυο ταυτόχρονα ένα βήμα προς τα πίσω.
Ψηλό και λυγερόκορμο, με άλκιμα μέλη. Δέρμα καστανόχρωμο, βελούδο και στο θώρακά του το άσπρο της αγνότητας. Το λεπτό του πρόσωπο στολίζουν δυο αυτιά πεταχτά, που κινούνται νευρικά, προσπαθώντας να συλλάβουν κάθε ήχο που θα προμηνύει ανθρώπινη επίθεση. Και δυο μεγάλα, καφετιά μάτια με κείνο το βλέμμα… Στολίδι μοναδικό, ομορφιά και όπλο ταυτόχρονα, σαν κάθε τι ωραίο που σε κάνει ποθητό και εύθραυστο, τα κέρατα στο κεφάλι του.
Προσπαθώ να ζυγίσω τα ζωώδη του ένστικτα∙ δεν τα βλέπω πουθενά. Προσπαθεί να ζυγίσει την ανθρώπινη αρπακτικότητα∙ δεν έχω άλλη. Με κοιτάζει παρατηρητικά. Με νιώθει κοντά του. Δεν παίρνει λεπτό τα μάτια του από πάνω μου. Θέλει να μου δείξει εμπιστοσύνη, μα… Ναι, μου το επιτρέπει. Απλώνω το χέρι μου. Ριγούμε ταυτόχρονα. Νιώθω ό,τι πιο απαλό έχω αγγίξει στη ζωή μου. Με προσοχή. Να μην το πληγώσω. Κι άλλο…
Κάνει να φύγει και με σκουντά απαλά με το σώμα του. H δική του ανάγκη να με αγγίξει. Αναπτύσσει ταχύτητα και σαν κάθε τι μαγικό, χάνεται γρήγορα αφήνοντας στα αυτιά μου εκκωφαντικό τον ήχο των ποδιών που μια ζωή τρέχουν να ξεφύγουν. Απομένω να το κοιτώ μέχρι τελευταία στιγμή, να αποτυπώσω την εικόνα, να την έχω εύκαιρη κάθε φορά που θα ξεχνάω…
Στο δρόμο του γυρισμού, τελειώνει το μονοπάτι και πατάω άσφαλτο. Το βήμα μου ανάλαφρο. Δεν χρειάζεται να φορέσω τα ακουστικά.
Βιογραφικό
