Ήταν το δίχως άλλο γεννημένος βασιλιάς.
Με τις ρυτίδες μας αειθαλής
και μέσα από τους φόβους μας αγέρωχος.
Κι εμείς
αιώνιοι ωτακουστές κάθε χρησμού του
και θηρευτές του ασύλληπτου:
έστω κι ενός του βλέμματος
επιδοκιμασίας.

Α όλα κι όλα,
ήταν χαρισματικός.
Μ’  ένα του νεύμα να κραυγάζουμε «ωσαννά»
κι αυτός να μας κοιτάζει ταπεινός απ’  το πουλάρι του.

Τα βάσανά μας
παραπαίδια της θυσίας του
κι η παρουσία μας
μνήμη οδυνηρή
της απουσίας του.

Κανείς δεν ξέρει τι απέγινε.
Ακούγεται
πως αναλήφτη εις τους ουρανούς.
Κάποιοι σπερμολογούν
πως πήγε από το χτύπημα
ενός μισότυφλου παιδιού σε κάποιο τρίστρατο.
Πάντως,
μας λείπει μέρα με τη μέρα ολοένα πιο πολύ.
Ιδίως,
όταν ψαχουλεύουμε
για πορφυρά ιμάτια στα σεντούκια.

Βιογραφικό Σημείωμα:

Ο Γιάννης Κονδυλόπουλος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη του 1968, σπούδασε στο Τμήμα Φιλολογίας του Α.Π.Θ. και εργάζεται ως φιλόλογος στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Έχει συνεργαστεί με το Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, στην «Πύλη για την Ελληνική Γλώσσα» και στην εκπόνηση και εφαρμογή διδακτικών σεναρίων για τη Νεοελληνική Λογοτεχνία. Το 2014 εκδόθηκε από τις εκδόσεις «Ροές» η ποιητική του συλλογή «Ορισμένου χρόνου».