ΑΝΕΠΙΔΟΤΟ ΓΡΑΜΜΑ

Έκλεισαν τα ταχυδρομεία, μου γύρισαν το γράμμα.

Σου έγραφα πώς είδα σε όνειρο τα μαλλιά σου•

μπλέχτηκαν στα κουμπιά του πουκαμίσου μου

που άνοιξε για να κουρνιάσεις στο στήθος μου.

Σου έφτιαξα ακόμη με νύχια την πέτρα πετράδι, 

έπεσα με αλεξίπτωτο στο παραθύρι σου,

για σένα έκλεισα σε μπουκάλι τον τρελό αγέρα,

μπήκα σαν δυνατή βροχή στη διψασμένη γη σου…

κι όλα αυτά για να με πιστέψεις πως σ’ αγαπώ.

Σε σκέφτομαι, άρα υπάρχεις, δηλαδή υπάρχω.

Σε βλέπω λευκά ντυμένη, απαντάς με χείλη κλειστά,

μέσα απ’ τα μάτια σου αναλύεις το λευκό σε ίριδα,

το κάπου κάποτε μαγεύεις σε παντού και πάντα. 

Στο επέκεινα κατακτιέται το επέκεινα. Η αγάπη,

σαν μάθει το βάθος της, πληθαίνει τον χωρόχρονο 

οι αριθμοί γεννούν λέξεις που στερεώνουν τον αέρα.  

Σού στέλνω το ανεπίδοτο γράμμα με περιστέρι

και σε σκέφτομαι, άρα υπάρχεις, δηλαδή υπάρχω.

ΠΟΥΛΙΑ ΚΑΙ ΦΥΛΛΩΣΙΕΣ

Είναι τα πουλιά που κινούν τον ουρανό

και τότε οι καρδιές πετούν ανάλαφρες,

είναι οι φυλλωσιές που σαλεύουν τον αέρα

με θρόισμα που σβήνει το κρώξιμο ορνέων.

Το πουλί της μνήμης δεν γερνάει,

δεν πιάνεται με ξόβεργα ή απόχες,

το λάλημά του κάνει τη γη να γυρίζει

και τότε ο αέρας μάς ανασηκώνει

κι ας φοράμε βαριές στολές αποστολών.

Αν ξεριζώσουν το δέντρο των πουλιών,

στη γη τα ριζίδιά του φέρνουν στο φως 

νέο δέντρο με φύλλωμα όρθιο στον αέρα.

Σε λιμούς, σεισμούς, καταποντισμούς,

ζω με νότες θροίσματος και πουλιών,

με έρωτα που αρχίζει με έψιλον του Έαρος

και τελεσφορεί αιθέρια με άλφα του Αέρος.

ΤΕΝΤΩΝΕΙ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ        

Στη φάτνη τεντώνει τα χεράκια Του

ν’ αδράξουν για παιγνίδι την εσάρπα,

την αιωρούμενη της Παναγίας,

τα τεντώνει να χαϊδέψουν το βλαστάρι

που φύτρωσε στην κοπριά του σπηλαίου.

                        ****

Στον σταυρό τεντώνει τα χέρια Του

να πάρουν για ενθύμημα την εσάρπα,

τη δακρύβρεχτη της Παναγίας,

να νιώσουν τα καρφιά στον σταυρό

σαν μεταπλάθονται σε κόκκινα ρόδα.

Ο Ιωσήφ Σ. Ιωσηφίδης είναι Πρόεδρος της Ένωσης Λογοτεχνών Κύπρου