ΕΙΣΑΙ Ο ΣΠΟΡΟΣ

Είσαι ο σπόρος κι εγώ το χώμα σου.

Είσαι μέσα μου και βλασταίνεις.

Είσαι το αναμενόμενο παιδί.

Είμαι η μητέρα σου.

Γη, δίνε τη ζεστασιά σου!

Αίμα, δίνε το χυμό σου!

Μια άγνωστη δύναμη χρειάζεται σήμερα

Όλη τη ζωτικότητα που είχα.

Ορμητικό θερμό κύμα

δε νιώθει κάποιο φράγμα,

θέλει να συνεχίσει να δημιουργήσει, 

σκάει προς τα μπρος.

Γι’ αυτό κάτι πονάει έντονα

μέσα μου:

κάτι μεγαλώνει και με ανατινάσσει –

αγαπημένη, εσύ!

           *

ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ Σ’ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΩ

Να μπορούσα να σ’ ακολουθήσω ως πέρα μακριά,

πιο πέρα από όσα γνωρίζεις

στις εσχατιές της συμπαντικής

μοναξιάς του κόσμου,

όπου ο Γαλαξίας ρέει

σε λαμπρά νεκρό αφρό

και όπου ψάχνεις οχυρό

σε μυστηριακό χώρο

Γνωρίζω: δεν γίνεται.

Αλλά όταν θ’ ανυψώνεσαι αναριγώντας,

βουτώντας τυφλά,

δια μέσου του σύμπαντος

θα ακούω το κάλεσμά σου,

θα είμαι για σένα νέα ζεστασιά,

θα είμαι για σένα νέα αγκαλιά,

θα είμαι κοντά σου σε άλλον κόσμο

ανάμεσα σε πράγματα με αγέννητα ονόματα.

Από την συλλογή, Για χάρι του δέντρου, 1935

ΚΑΡΙΝ ΜΠΟΓΙΕ 1900-1941

Η Κάριν Μπόγιε γεννήθηκε στις 26 Οκτωβρίου του 1900 στο Γετεμπόργι και πέθανε μετά από αυτοχειρία στο Αλιγκσός στις 24 Απριλίου του 1941, την νύχτα που ο χιτλερικός στρατός περνούσε τις Θερμοπύλες οδεύοντας να καταπατήσει την Αθήνα. Σπουδαία ποιήτρια, πεζογράφος και μεταφράστρια. Σήμερα κατατάσσεται στους κλασικούς της Σουηδικής ποίησης. Σπούδασε στο πανεπιστήμιο της Ουψάλα και εργάστηκε ως εκπαιδευτικός. Πνεύμα ανατρεπτικό και ελεύθερο τόσο στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό της βίο, ήταν συντάκτρια της αριστερής εφημερίδας Κλαρτέ, χώρισε από τον σύζυγό της Λιφ Μπιόργκ και συζούσε με την Εβραιο-Γερμανίδα φίλη της Μάργκοτ Χανέλ, μια εποχή που η ομοφυλοφιλία στη Σουηδία ήταν παράνομη. Ήταν μέλος της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού Σπέκτρουμ. Στο σημαντικό δοκίμιό της, «Η γλώσσα πέρα από τη λογική» διατυπώνει μια ποιητική της νέας εποχής, βασισμένη στην ψυχανάλυση και τη θεώρηση της γλώσσας ως άρρηκτα συνδεδεμένης με το ασυνείδητο και το χθόνιο. (Svedjedal 2011). Tα έργα της έχουν επανειλημμένα μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες. Πρόκειται για ενορατική και διορατική  ποίηση όπου το ποιητικό υποκείμενο υπό το πρίσμα ψυχαναλυτικών θεωρήσεων και πνευματιστικών αποχρώσεων καταβυθίζεται στα άδυτα του ψυχισμού απ’ όπου συλλέγει και μας χαρίζει μαργαριτάρια. Εξέδωσε τις ποιητικές συλλογές: «Σύννεφα» (1922), «Κρυμμένη Χώρα» (1924), «Οι εστίες» (1927), «Για χάρη του δέντρου» (1935), από την οποία και τα πέντε ποιήματα που εμπεριέχονται στο βιβλίο. «Τα εφτά θανάσιμα αμαρτήματα» (μεταθανάτια έκδοση 1941). Επίσης εξέδωσε τα πεζά: «Αστάρτη» (1931), «Η ικανότητα ξυπνάει» (1933), «Κρίση» (1934), «Συμφωνίες» (1934), «Πολύ λίγο» (1936), «Καλλάκια» και «Εκτός λειτουργίας» (1940).