ΣΤΗΝ ΑΚΤΗ Τ’ ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ
Στην Αθηνά μου
Το κόκκινο πλοίο που σ’ όλη τη ζωή περίμενες
Ποτέ δεν ήρθε να σε πάρει
Τώρα μονάχη σου μ’ αυτό το μελανό καράβι
Ταξίδεψες στερνά.
Εγώ στα πάνω καταστρώματα κι εσύ
Στα κάτω σκοτεινά του ύφαλα.
Εσύ μια θιασώτης της θέας της θάλασσας
Που απ’ το παράθυρό σου μόνο μελετούσες
Tο πήγαιν’ έλα της χαράς του κόσμου
Που ενώ λαχτάρησες όλης της χώρας σου
Τους δρόμους και τα βουνά να περπατήσεις
να δεις, ν’ ακούσεις τη βοή των ποταμών
ένα βουνό πάνω στους ώμους σήκωσες
βαδίζοντας αθόρυβα στ’ αγκάθια πάνω.
(Εσύ μικρή θεά δική μου Αθηνά)
Να που διέπλευσες τον κρύο Αχέροντα
Και τώρα πια στη λίμνη Αχερουσία
Είσαι φτασμένη.
Τρεις μέρες μόνο αφότου έφυγες
Μια είδηση πυρπόλησε το νου μου
«Αντικατοπτρισμοί γυναικών στη ροή του νερού»
Στου Ροδανού τις όχθες λαμπρές γυναίκες!
Μελίνα Μαρία Μαρλέν,
Αλέτα Αμάλια Άννα
Κλάρα Ρενάτα Ελέν
Ωραίες γυναίκες δυνατές σπουδαίες
Μα εμένα δάκρυα τα μάτια μου πλημμύρισαν
Και σαν βροχή και σαν αγέρας έτρεξα να βρω
Σε ποια ροή ποιων ποταμών
Τώρα θα καθρεφτίζεται η μορφή σου
Εσένα κι άλλων βασανισμένων γυναικών;
Στον Αλιάκμονα τον Άραχθο τον Πηνειό
Στον Εύηνο τον Θύαμη τον Αλφειό
Στον Πάμισο τον Ενιπέα τον Κηφισό;
Εκεί ονόματα μαγνάδια μνήμης άφηνα
Σ’ όλες τις όμορφες τις δυνατές τις άγνωστες
Μα το δικό σου όνομα καλύτερα μου φάνηκε
Με μυστική γραφίδα και κόκκινη κλωστή
Στη θάλασσα πάνω να γράψω στην ακτή σου
Να μας συνδέσει πάλι ακατάλυτα η κλωστή
Στο σβήσιμο το αέναο των κυμάτων.