Πού να πας τώρα, πού να πας  ερειπωμένη πόλη

Να δραπετεύσεις δεν μπορείς από το θάνατό σου

Κάποτε στεριωμένη εδώ με αίμα  και  πάλι

 Αίμα  το μαυρισμένο χώμα σου ξερνάει

Ίσκιος μονάχα της παλιάς  σου όψης  απομένεις

Μαύρο παντού να βλέπεις  και ν’ ακούς το τέλος

Πού να προσφύγεις, σακατεμένη  πού να πας;

Τα σπίτια σου είναι εδώ κουφάρια άδεια

Τα θέατρα, τα σχολειά και τα νοσοκομεία  πέτρες

Και στάχτες φυλλοβόλησαν τα δέντρα

 Αχ! Μαριούπολη  κυψέλη πια δεν είσαι

Μα πού να πας πόλη μου πικραμένη και

πώς τα εξορισμένα σου παιδιά να συντροφέψεις

Δεμένη  είσαι σε τούτο `δώ το ματωμένο χώμα

Από παλιούς καιρούς με κόμπους άλυτους.

Και τις καμπάνες σου δεν πρόλαβες να κρούσεις

 Ν’ ακούσουν οι κουφοί της ιστορίας σήμαντρα

Αφού σε  πρόλαβαν οι Άρπυιες σειρήνες.

Έλα στον ύπνο μου σαν όνειρο  ως ήσουν πρώτα

Φτερά σου δίνω  και μαζί ψηλά πετάμε

Πάνω  απ’ τη συμφορά κι από το χάος

Πάνω απ’ τον άδειο ουρανό πέρα απ’ το χρόνο

Μες  στην αυγή  να σμίξουμε οι συντριμμένες πόλεις

Με θρήνους με ψαλμούς βαλκάνιους  με κατάρες.

Ακούω κιόλας τις φωνές από χιλιάδες στόματα

 Παλιά τραγούδια της Ανατολής  αρχαία μοιρολόγια

Χέρια  υψωμένα βλέπω  σαν κλαδιά νεκρά σε ικεσία

Όμως  αηδόνι  ούτε ένα κι ας είναι αυγή και άνοιξη

Ας ρέουν κάτω τα ποτάμια, δάκρυα είναι

Να σβήσουν τις φλεγόμενες κοιλάδες δεν αρκούν

Με λέξεις να γυρίσει πίσω η ζωή δε γίνεται

Και  είναι αυτό το πιο φαρμακερό

                                           αγκάθι στην καρδιά μου.