Μόλις αρχίζει να σουρουπώνει, βγάζω το σκύλο βόλτα. Το σπίτι δε μας κρατάει μέσα, αν και κρατάει ακόμα έναν ωραίο φωτισμό απ’ τις αντηλιές που μας στέλνουν τα τζάμια των απέναντι. Έξω όμως είναι το θαύμα τέτοια ώρα. Απολαμβάνω τις τελευταίες ακτίνες του ήλιου ανάμεσα απ’ τα ανοίγματα των πολυκατοικιών, αν η μέρα κλείνει με ηλιοβασίλεμα, αλλά ακόμα και με συννεφιά αυτή η ώρα είναι όμορφη.
Απόψε είναι ένα γλυκό βράδυ. Ο ουρανός κατακόκκινος πάνω απ’ τις λερωμένες πολυκατοικίες και η ατμόσφαιρα νοτισμένη. Ο σκύλος μου οσφραίνεται βαθιά το βραδινό αέρα και ανυπόμονος τραβά μπροστά. Η μελαγχολία που είχε όλη τη μέρα στο διαμέρισμα γλυκαίνει σιγά-σιγά. Αγκαλιάζει με το βλέμμα του πέρα τους δρόμους, τις πολυκατοικίες, τα σπίτια, τα δέντρα, τους θάμνους του πάρκου και κουνά την ουρά του ευχαριστημένος. Του μιλώ σιγά, του δείχνω πάλι τα γνωστά μέρη που περπατάμε συνήθως, τα σπίτια και τις μικρές αυλές τους, τα ερειπωμένα κι εγκαταλειμμένα σπίτια, μια και στη γειτονιά μας υπάρχουν ακόμα τέτοια δείγματα. Τα επιθεωρούμε όλα με ενδιαφέρον. Τις πολυκατοικίες τις προσπερνάμε χωρίς σχόλια.
-Α! για κοίτα εδώ. Οι ντοματιές που φύτεψαν στις γλάστρες έχουν κιόλας ντομάτες . Και τι βλέπω ; Αυτό το τοιχίο είναι έτοιμο να καταρρεύσει . Κι εδώ μπήκαν κιόλας οι μπουλντόζες της κατεδάφισης. Τι κρίμα γι’ αυτό το όμορφο παλιό σπίτι, πώς το βάσταξε η καρδιά τους!
Παρακάτω συναντούμε τους γνωστούς περιπατητές της ώρας αυτής και άλλους άγνωστους περαστικούς. Τους πιο γνωστούς μου τους χαιρετώ με μια Καλησπέρα καθώς περνάμε δίπλα τους και τους ρωτώ πώς είναι. Ανταλλάσουμε φιλοφρονήσεις της στιγμής. Άλλους τους χαιρετώ μ’ ένα απλό νεύμα. Άλλοι γυρνούν απ’ τις δουλειές και τις σπουδές τους κι άλλοι έχουν βγάλει το σκύλο τους βόλτα. Οι περισσότεροι με σκύλο αυτή την ώρα είναι γυναίκες. Γυναίκες μόνες με σκύλο. Κάθε ηλικίας. Οι άντρες με σκύλο βγαίνουν αργότερα και συνήθως είναι νέοι και κρατούν μεγάλα μαύρα σκυλιά, σκυλιά ράτσας ….
Ο δικός μου είναι ήσυχος και φιλικός. Δε γαυγίζει, δεν επιτίθεται, γρυλίζει σιγά ευχαριστημένος με τις εικόνες και την ατμόσφαιρα της ώρας. Μόνο τα αυτοκίνητα τον ενοχλούν, ιδίως όταν περνούν όλα μαζί κορνάροντας και όταν παραβιάζουν το κόκκινο. Να, τώρα ένα παραλίγο να πέσει πάνω μας . Εξαγριωθήκαμε. Μας χάλασε την ηρεμία της βραδιάς.
Επιστρέφοντας συναντώ στην πόρτα τη γειτόνισσα, τη Χρυσάνθη. Μπαίνουμε μαζί στο ασανσέρ. « Τι κάνεις Εύα;» Με ρωτά με προσποιητό ενδιαφέρον. « Έβγαλα το σκύλο βόλτα» της απαντώ κι αυτή σκάει στα γέλια. «Πλάκα έχεις γλυκιά μου Εύα», μού λέει και κάνει πως σκύβει να παίξει με το σκύλο μου. «Είναι όμως ένας λόγος να κάνω το βραδινό μου περίπατο και η καλύτερη παρέα στη μοναξιά μου» της λέω κι εγώ καθώς ξεκλειδώνω την πόρτα του διαμερίσματός μου.
