ΦΙΛΟΙ

Τους έβλεπα την κάθε μέρα

Στο μικρό καφέ της γειτονιάς

Αντάλλασαν βλέμματα φιλιά

Απέναντι ή πλάι-πλάι καθισμένοι

Στην ίδια γωνιά στο ίδιο τραπέζι

Συζητούσαν ή διάβαζαν ή τραγουδούσαν

Αγνοώντας τον περίγυρο

Ένας άντρας και μια γυναίκα.

Εραστές όχι, μονάχα φίλοι

Ίσως περνούσαν μπρος τους παλιοί πόθοι

Αγάπες  φιλήματα κρυφοί  καημοί

Ή  μπορεί φανταστικά ταξίδια

Αόρατες  πόλεις, ουτοπίες.

Ένα   φτερωτό ον ανάμεσά τους.

Τώρα ανταμώνουν έξω

Στο ξύλινο παγκάκι της πλατείας

Πίνουν πικρό καφέ στα χάρτινα

Μιλούν λίγο και κοιτάζουν μακριά

Πάνω τους πετούν αληθινά πουλιά

Δεν είναι νέοι μα δε γέρασαν ακόμα.

ΠΤΩΣΗ

Είναι πρωί και βγαίνει στο μπαλκόνι του τρίτου

Τινάζει την κουβέρτα του μ’ αδέξιες κινήσεις αντρικές

Προσεχτικά την απλώνει στα κάγκελα απαλά

Αγγίζοντας την σαν να χαϊδεύει ερωμένη και

Ποτίζει τις γλάστρες του αναιμικές και κίτρινες

Προσπαθώντας να διασώσει το πράσινο

Σπορέας και καλλιεργητής κι αυτός άλλοτε.

Ύστερα ανάβει  τσιγάρο κι η θλίψη του

Ανεβαίνει στον ουρανό μαζί με τον καπνό

Ακουμπά στα κάγκελα και γέρνει προς τα κάτω

Ίσως  εξετάζει την απόσταση  απ’ το παρελθόν

Το που έφυγε για πάντα, το ατελές

Παγίδες, κόκκινα νύχια, χωρισμούς και δάκρυα

Υποβρύχιες καταδύσεις σε σκοτεινούς βυθούς

Την πτώση, το νόμο της βαρύτητας, το χρόνο.

Το άχθος της μοναξιάς γέρνει τους ώμους του

Αν γύρει κι άλλο θα βρεθεί στο κενό.

Τον χαιρετώ από κάτω υψώνοντας το χέρι

Και μ’ αντιχαιρετά μονάχα μ’ ένα νεύμα