1   Γ ι α  μ ι α  ζ ω γ ρ α φ ι ά

 

Διυλίζω τη νύχτα

Βαθύ μπλε απλώνω

Στις επιφάνειες

Το φως να περνά

Διαγώνια

Με ίνες φωτός

Μικρά ανοίγματα υφαίνω

Στο σκοτεινό πυρήνα

Φεγγερά περάσματα

Στο ακατάληπτο

Να βλέπεις, να εικάζεις

Τα επερχόμενα

Να υποθέτεις κόκκινα

Ενδεχόμενα

Στις παρυφές, στα όρια.

Αφήνω και το χρωστήρα μου

Στο πλάι για σένα.

Όταν φύγω ρίξε στάλες βροχής

Η μουσική να ρέει

Να ξεπλένει τα δάκρυα

Ρίξε νιφάδες χιονιού

Να σκεπάσει η σιωπή

Τα επίγεια.

 

2   Γ ι α   μ ι α  μ ι κ ρ ή  τ α ι ν ί α

 

Σχεδίασα κι ένα χορό ερήμην σου

Στο παλιό καφενείο

Με το ξύλινο πάτωμα που τρίζει

Σκοτεινό βαθύ μπλε ολόγυρα

Χαμηλωμένα φώτα μέσα

Ο δρόμος έρημος

Τα μαγαζιά κλειστά.

 

Οι πολλοί φύγαν πριν λίγο

Πιωμένοι με το κόκκινο κρασί

Οι λίγοι φίλοι έμειναν

Γερμένοι σε τραπέζια και καρέκλες

Το πράσινο αψέντι, το φαρμάκι

Καθρεφτίζεται στην όψη τους

 

Οι μουσικοί σταμάτησαν τα όργανα

Μα εσύ ακόμα συνεχίζεις το χορό.

Σε ήχο αρχαίου τύμπανου

Που ηχεί όπως εικάζω μέσα  σου

Κι εμείς ακούμε μόνο την αντήχηση.

 

Χέρια πλατιά απλωμένα

Σαν φτερούγες πέρα απ’ τα πέρατα

Μάτια στραμμένα στον μακρινό ορίζοντα

Πατάς τα τρία βήματα αργά

Στέκεσαι λίγο, σταματάς, και πάλι

Το ακάθιστό σου σώμα περιστρέφεται

Διαγράφοντας κύκλους συνεχώς

Πάλι και πάλι

Στις παρυφές στα όρια

 

Ένας σπασμός  βαθύς καημός

Σκίζει σαν αστραπή τα σπλάχνα σου

Και θρυμματίζεται ο χρόνος

Σαν γυαλιά στα πόδια σου.

 

 

3   Γ ι α   τ ο  π ο ί η μ α

 

Με πορφυρό της Αγάπης αίμα

Θα γράψω το ποίημα αυτό.

Ερήμην σου.

Με υλικό δικό σου όμως

Μέσα από σένα όλον

τον κόσμο βλέπω.

Με τη δική σου έγνοια θα γράψω

Κι αφού τις λέξεις μου αρνήθηκες

Ας μείνουν μόνο οι στίχοι αυτοί

Και ημιτελές το ποίημα.

 Έξω απ’  τα όρια

 Με τα σπασμένα γυαλιά

  Θα το γράψω

  Γι’ αυτό  κοφτερό μα ατελές

  Θα μείνει στο χρόνο

  Κι ας κυλίσει το Αίμα στο χώμα.