Πού εμφωλεύεις πάλι σήμερα μικρό, μικρότατο ον, αόρατο, απειροελάχιστο και απεχθές; Ήσουν στο πέτο του φίλου που με οικειότητα ακούμπησα,  ξεχνώντας τις εντολές; Ή μήπως εμφωλεύεις στον «άρτον τον επιούσιον» που προμηθεύομαι ακόμα από το φούρνο της γειτονιάς μου; Είσαι στο μανίκι μου, στο φουλάρι της κολλητής μου που ο άνεμος το έφερε στα μούτρα μου, στα μαλλιά μου που άσπρισαν πρόωρα από το λούσε-λούσε με απολυμαντικά;

Ειρωνικό, χλευαστικό, που τολμάς να βγάζεις γλώσσα σε μας τους ανθρώπους, κι όχι μόνο γλώσσα, αλλά κι αγκάθια, γιατί είσαι το πνεύμα του κακού, δικτατορίσκος. Τι δικτατορίσκος, σε απόλυτο τύραννο εξελίχτηκες.

Αλλάζεις κάθε τόσο σύσταση, μεταλλάσσεσαι κι απλώνεσαι παντού. Πήρες πολύ στα σοβαρά την εντολή: «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και πληρώσατε την γην και κατακυριεύσατε αυτής», και πολλαπλασιάζεσαι συνεχώς μικρότατη κίτρινη γλίτσα, που δεν είσαι λέει κυτταρικός οργανισμός, αλλά ωστόσο βιολογική ύπαρξη. Πλάσμα του θεού λοιπόν κι εσύ και δεν μπορεί να σε αναχαιτίσει καμιά λιτανεία και κανένα ξόρκι όλων των παπάδων του κόσμου. Έχω και τη θεία μου την ενενηντάχρονη Αμερσούδα που μου τηλεφωνεί καθημερινά και διακηρύσσει πως «αφού είναι ιός και φορεί κορώνα, είναι ο υιός του Θεού που τον έστειλε ξανά στη γη, για να μας δοκιμάσει». Με τίποτα δεν πείθεται πως άλλο ιός και άλλο υιός, και κλαίγεται που δεν μπορεί να τρέχει καθημερινά στις εκκλησιές και να μεταλαμβάνει των Αχράντων.

Αχ! « ΑΥΤΟΣ ο κόσμος ο μικρός ο μέγας!» Με δέος πρόφερα κάθε φορά αυτό το στίχο του Ηλιοπότη Ελύτη, θαυμάζοντας και φωτογραφίζοντας με ειδικούς φακούς τα μικρότατα όντα, τα μυρμηγκάκια, τις πασχαλίτσες, ακόμα κι αυτή την κιτρινοπράσινη μελίγκρα, που μου κατέστρεφε κάθε άνοιξη τις τριανταφυλλιές. Αλλά  εσύ ακόμα πιο μικρή κίτρινη γλίτσα, 100 νανόμετρα λέει ο επιστήμων, που έβγαλες και παραπλανητικές κόκκινες κεραίες και παριστάνεις το άνθος, αλλά Άνθος του Κακού, εσύ είσαι Δικτάτωρ.

Ή μήπως είσαι ο εξωγήινος που περιμέναμε σαν άσπρο ανθρωπάκι με κεραίες και μεγάλα μάτια και ήρθες εσύ o Covιd– 19 και τα ανέτρεψες όλα ; Μας μετάλλαξες και έκανες εμάς εξωγήινους με διαστημικές φόρμες και πανοπλίες, ανθρώπους χωρίς πρόσωπο κι εσύ παραμένεις αόρατος; Μα δεν είσαι ένας, να σε εξοντώσουμε να ησυχάσουμε. Εξαπέλυσες τις στρατιές σου σ’ όλον τον πλανήτη, τρισεκατομμύρια στρατιωτάκια και κυριαρχείς για την ώρα ενσπείροντας το Φόβο. Ανέτρεψες τα δεδομένα τύραννε απεχθέστατε. «Οικεία βουλήσει» αποδεχτήκαμε όσα οι δικτάτορες άλλη φορά επέβαλαν: εγκλεισμούς, απομόνωση, περιορισμούς, απαγόρευση κυκλοφορίας, απαγόρευση συναθροίσεων και διαδηλώσεων, ακόμα και συνευρέσεων! Κομμένες οι αγκαλιές και τα φιλιά, επίφοβες παγίδες τώρα και γι’ αυτό απαγορεύονται. Επέβαλες βασανιστήρια και το θάνατο ακόμα τόσων ανθρώπων. Και πάνω που ετοιμαζόμουν να γράψω για τους δικτάτορες του κόσμου και τις γενοκτονίες τους, ήρθες και μου επέβαλες τους δικούς σου ρυθμούς και κανόνες.

Αλλά δε με ξεγελάς εμένα. Έχω κατεβάσει τα βιβλία φιλοσοφίας τώρα κι ερευνώ όλες τις θεωρίες και τα συστήματα: τους υπαρξιστές, τους εμπειριστές, τους κυνικούς, τους επικούρειους, τους στωικούς, τους υλιστές, τους ιδεαλιστές να σε νικήσω με διαλογισμό και στοχασμό, αλλά με ανοιχτά βιβλία κατέρρευσα χτες που γράπωσες και το φίλο μας, το Μιχάλη, και του καπάκωσες την καρδιά. Και δεν μπορώ καν να βγω και να φωνάξω « Εξέγερση, Ελευθερία!» γιατί τα αντίθετα αποτελέσματα θα πετύχω. Τρύπωσες στο μυαλό και στην καρδιά μας και μας καταδυναστεύεις κι αυτό είναι το χειρότερο, γιατί δεν ασκηθήκαμε δεόντως στην εσωτερική ελευθερία της μοναξιάς μας. Ας μας κάνεις  τουλάχιστον να συνειδητοποιήσουμε την άγνοια και τη μικρότητά μας, εμείς « το κέντρο του κόσμου», οι εγωπαθείς ΜΕΓΑΛΟΙ, και ίσως  μείνει κι ένα κέρδος παρά τη συμφορά. ΓΙ’ αυτό κι εγώ θα επιλέξω το μόνο δρόμο που μπορώ: ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, θα φωνάξω, Αντισταθείτε στον ιό να μη μας εξοντώσει και θα κάνουμε τον κόσμο καλύτερο.