Ποτέ δε μ’ άφησε η ζωή να πλήξω

Μου ανοίγει κάθε τόσο μια πληγή

και  θλίψης κουλουράκι με κερνά

στον πρωινό καφέ συχνά πυκνά

Σοφία μου δόθηκε από παιδί

με κόπο

κι έμαθα από  τον πόνο να μαθαίνω

Έχω ευτυχώς τον τρόπο

ταπεινά στη μέρα να ολισθαίνω

με όχημα ένα μικρό «εγώ»

Σαν τον κισσό

υπομονής κορμό σφιχτά αγκαλιάζω

Βρίσκω εκεί ανάπαυση

κι αντέχω

να υπάρχω ακόμα

με το λίγο που έχω

Η φωτογραφία είναι της Χριστίνας Τζαμάλα