“Πώς σε λένε;” Την ρωτάω.

 “Χρυσοβαλάντω,”μου απαντάει.

 “Τι όνομα είναι αυτό; Δεν το έχω ξανακούσει,” της λέω.

Το κορίτσι κοιτούσε κάτω τα γυμνά της πόδια.

 “Εσένα; “Με ρωτάει μετά.

 “Άντε, μαζέψου, έλα πάνω που κάθεσαι και μιλάς με το γυφτάκι. Βραδιάζει.” Ακούγεται η μάνα μου από το μπαλκόνι του σπιτιού.

 «Και κοίταξε μην τυχόν και είναι ανοιχτή η πόρτα της αποθήκης και μας νοικοκυρέψει». Συνεχίζει απτόητη εκείνη.

   Ένοιωσα πολύ άβολα που είπε όλα αυτά μπροστά της. Κοίταζα γύρω σαν να μην άκουσα, σάμπως  αυτό θα ελάφρυνε λίγο την θέση μου. Το κορίτσι έπαιζε με τα χέρια του,  έκανε γκριμάτσες, χαμογελούσε. Την κοιτούσα, αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω πως ένοιωθε.

  ” Κατερίνα, Κατερίνα με λένε εμένα, απαντώ στην ερώτησή της,  πριν την παρέμβαση της μάνας μου. Είχε μια κόκκινη κορδέλα στα μαλλιά που κατέληγε πλεγμένη μέσα  σε δύο αχτένιστα κοτσίδια.

  Έρχονταν και έστηναν τις σκηνές τους έξω απ’ το χωριό. Πιο πολύ το καλοκαίρι. Γυρνούσαν και πουλούσαν τα καλάθια που έφτιαχναν. Όλων των μεγεθών και των σχημάτων. Όλοι αγόραζαν. Χρειάζονταν τα καλάθια. Και ο παππούς μου στο καλάθι έβαζε τα σύκα που μου έφερνε. Και τα σταφύλια. Ήταν  όμως πολύ προσεκτικοί στις συναλλαγές τους. Γιατί “ο γύφτος θα σε γελάσει,” έλεγαν. ” Δεν έχει μπέσα.” Ζητιάνευαν όμως κιόλας. Λίγο ψωμί, λίγο λάδι.

   ” Θα μου δώσεις λίγο ψωμί;”  Μου λέει η Χρυσοβαλάντω.

  “Αν μου χορέψεις” της λέω και το μετανιώνω ευθύς. Το είχα ακούσει να το λένε κάποιοι μεγάλοι, το είπα και  εγώ. Μου έφυγε απ’ το στόμα και πως να το μαζέψω πίσω. Κι ούτε είχα το ψωμί που μου ζήτησε. Αν το ζητούσα απ’ την μάνα μου, σίγουρα θα μου έλεγε όχι. Το κορίτσι άρχισε να λικνίζεται έτσι χωρίς μουσική, και το λερωμένο φουστάνι της κινιόταν με χάρη γύρω απ’ το λιγνό κορμάκι της, αλλά τα χέρια της, αυτά τα χέρια κινιόντουσαν μαγικά! Σαν να φορούσε δεκάδες βραχιόλια και που  οι ήχοι που παρήγαγαν σε κάθε κίνηση τους της έδιναν τον ρυθμό για να χορεύει. Το πρόσωπό της ήταν πότε σοβαρό, και κοιτούσε κάπου αόριστα, και πότε με  κοιτούσε λοξά, και μου χαμογελούσε. Ήθελα να της πω να σταματήσει, αλλά δεν έβγαλα μιλιά. Κάποια στιγμή σταμάτησε απότομα.”Δεν έχω ψωμί” της λέω πριν μου το ζητήσει . Σήκωσε τους ώμους σαν να μου έλεγε ότι δεν πειράζει.

” Θα φύγω τώρα,” μου λέει.

” Θα πάω στη μάνα μου να με πλύνει και να με αλλάξει. Αύριο θα πάμε στην εκκλησία.” Έφυγε τρέχοντας στην κατηφόρα.

Το πρωί κόσμος πολύς στην εκκλησία. Περνούσαν μέσα ασπάζονταν άναβαν κερί και έβγαιναν. Βολεύονταν πάνω στα μάρμαρα των τάφων να ακούσουν από εκεί την λειτουργία. Η εκκλησία ήταν μικρή και δεν χωρούσαν  πολλοί. Έπιαναν μια σκιά κάτω απ’ τα κυπαρίσσια, με τους ασβεστωμένους κορμούς όπως ασβεστωμένα  ήταν  και  τα πάντα  γύρω.

” Θα βάλεις καμμιά φωτιά” μου λέει η μάνα μου και μου παίρνει το κερί απ’ το χέρι που έπαιζα στάζοντας πάνω σε κάτι ξερόχορτα.

Ξαφνικά, γέμισε ο τόπος πολύχρωμες φούστες. Γυναίκες πολλές, αλλά και άντρες και παιδιά. Ο κόσμος κοιτούσε περίεργος. Παραμέριζαν για να περάσουν. Ήταν σαν να χαίρονταν που έρχονταν να προσκυνήσουν την Παναγιά μας.

” Όμορφες όλες,” μονολόγησε  με θαυμασμό η μάνα μου και με ξάφνιασαν τα λόγια της.

    Υπήρχε συνωστισμός, περνούσαν αργά. Ανάμεσα στα πολύχρωμα φουστάνια, βλέπω την Χρυσοβαλάντω να περνάει, κρατώντας σφιχτά την φούστα της μάνας της. Είναι αλλιώτικα τα πράγματα σήμερα, πρέπει να είναι κοντά της. Φοράει καινούργια κόκκινη κορδέλα στα μαλλιά, που καταλήγει σε δύο καθαρά σφιχτοπλεγμένα κοτσίδια. Το φουστάνι της πολύχρωμο καθαρό κι από κάτω φαίνονταν δυό ποδαράκια ξυπόλητα. Με βλέπει και μου χαμογελάει. Τα μάτια της  καρφώνονται στα καινούργια μου κόκκινα πέδιλα….

Ι

Βιογραφικό

Γεννήθηκα στον Άγιο Γεώργιο Βοιωτίας. Τα τελευταία 30 χρόνια ζω και εργάζομαι στην Αθήνα. Έχω ασχοληθεί ερασιτεχνικά με τη ζωγραφική – αγιογραφία,  και το θέατρο. Αγαπώ τη λογοτεχνία. Τα τελευταία δύο χρόνια έχω ασχοληθεί με την γραφή διηγημάτων. Κάποια από αυτά έχω αναρτήσει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης .