Νέα διορίστηκε η Αμαλία στην Εφορία, είκοσι χρόνων. Από τη μέρα που πάτησε το πόδι της στην υπηρεσία βάλθηκε να κάνει πράξη κάθε λέξη του όρκου που έδωσε. Κάθε πρωί χτυπούσε κάρτα στις 7.00, δούλευε ακατάπαυστα, χαιρετούσε τους συναδέλφους της κι έφευγε στις 15.00 με μια στοίβα χαρτιά στα χέρια. Ήταν οι υπερωρίες, που έπαιρνε για το σπίτι και της έτρωγαν όλο το απόγευμα. Τόσα χρόνια, ωστόσο -γύρω στα τριάντα- δεν πήρε κάποια προαγωγή, διότι ήταν τελειόφοιτος λυκείου, χωρίς πανεπιστημιακή μόρφωση. Πάντα ήθελε να σπουδάσει, αλλά παντρεύτηκε νωρίς και οι υποχρεώσεις ήταν πολλές. Παιδιά δεν έκανε. Αποδέχτηκε τις ελλείψεις της, δεν εξέφρασε καμιά επιθυμία, δεν άλλαξε ποτέ Τμήμα ή Γραφείο, δεν ζήτησε ποτέ άδεια -πέρα από τις δυο βδομάδες που δικαιούνταν το καλοκαίρι- κάθισε σε μια καρέκλα, ωραία, γκρι από δερματίνη κι έμεινε εκεί. Τη φρόντιζε πολύ την καρέκλα, λες κι ήταν άνθρωπος. Της μιλούσε, την καθάριζε, τη χάιδευε. Όταν κάποτε τη ρώτησαν οι συνάδελφοί της τι ψιθυρίζει στο γραφείο της, αστειευόμενη, έδειξε την καρέκλα και τους αποκάλυψε ότι κάθε μέρα της λέει τα σώψυχά της. Η αλήθεια είναι ότι από τότε κάποιοι την πήραν στο ψιλό και ορισμένοι καλημέριζαν το πρωί -εκτός από την ίδια- και την καρέκλα.
Οι εκάστοτε προϊστάμενοί της θεωρούσαν την Αμαλία απαραίτητη. Ήξερε τη δουλειά καλά και είχε μια τυφλή προσήλωση στους ανωτέρους. Κάθε φορά που της ζητούσε ο προϊστάμενος να κάνει κάτι, το έκανε πάραυτα με τιμιότητα και προσήλωση στον ιερό σκοπό που επιτελούσε. Και επιτελούσε όποιον σκοπό της ανέθετε ο προϊστάμενος, χωρίς να τον αμφισβητήσει στο παραμικρό. Πιστή, ακέραια και χωρίς αξιώσεις -όπως και στον άντρα της, τον οποίο υπηρετούσε καθημερινά. Η αλήθεια είναι ότι ουδείς αναντικατάστατος, αλλά η Αμαλία μάλλον αποτελεί εξαίρεση.
Δυο μέρες πριν, ο προϊστάμενος της χαμογέλασε –από τις λίγες φορές- και τη ρώτησε πως είναι. Του χαμογέλασε κι αυτή και του είπε για το σπίτι της, τον άντρα της που δεν είχε δουλειά, τη δύσκολη κατάσταση, τα νεύρα του, την κούρασή της … Θα έλεγε κι άλλα, ωστόσο, όταν σήκωσε τα μάτια της, για να τον κοιτάξει, δεν τον βρήκε μπροστά της. Αισθάνθηκε ντροπή. Ήλεγξε αριστερά δεξιά αν την είδε κανένας, κοίταξε την καρέκλα της, ανακάθισε, κατέβασε το βλέμμα και πικρογέλασε, καθώς σκέφτηκε τον εαυτό της να μιλά μόνη στην κουζίνα, το σαλόνι ή το υπνοδωμάτιο κάθε φορά που ξεκινούσε μια κουβέντα με τον άντρα της. Δε θυμάται ποτέ αυτός να ήταν εκεί, όταν ερχόταν η σειρά της να μιλήσει. Ίδρωσε απότομα, έβγαλε ένα μαντηλάκι από το συρτάρι της, σκουπίστηκε και συνέχισε τη δουλειά της.
Η επόμενη μέρα ήταν μάλλον μια συνηθισμένη μέρα. Ή καλύτερα μια συνηθισμένη μέρα ως το μεσημέρι που άρχισαν κάτι θόρυβοι. Από το διπλανό γραφείο ακουγόταν ένα σύρσιμο, σα να μετακινούσαν έπιπλα. Η Αμαλία συνέχισε να δουλεύει, μέχρι που μπήκε στο γραφείο της ένα νέο παιδί, μεταφορέας, και της ανήγγειλε το νέο: θα της άλλαζαν καρέκλα. Δεν πρόλαβε να αντιδράσει και εμφανίστηκε μπροστά της μια κούτα με τη νέα καρέκλα, αμπαλαρισμένη. Σηκώθηκε απότομα, ξεροκατάπιε, κοίταξε την καινούργια καρέκλα -ο κόσμος της γκρεμιζόταν- κοίταξε και την παλιά. Ίδρωσε μονομιάς, έβγαλε ένα μαντηλάκι από το συρτάρι της, σκουπίστηκε και το βλέμμα της έπεσε στα μπράτσα της καρέκλας. Πρώτη φορά είδε πόσο φθαρμένα ήταν. Η πλάτη είχε αλλάξει χρώμα, η δερματίνη ήταν σκισμένη σε σημεία και μάλλον η καρέκλα έγερνε λίγο. Χλώμιασε. Ένιωσε τους παλμούς της να ανεβαίνουν. Προς στιγμή ένιωσε την ανάγκη να καθίσει πάνω της, να την κρατήσει, να μην την αφήσει. Δεν είναι εύκολοι οι αποχωρισμοί. Ξαφνικά, η Αμαλία σήκωσε το βλέμμα, κοίταξε το νεαρό μεταφορέα και του έκανε νόημα να την μετακινήσει. Θα άλλαζε καρέκλα. Η αλλαγή αυτή έγινε η απροσδόκητη κι αιφνίδια ανάκτηση μιας ταυτότητας άγνωστης ως τότε. Την επόμενη μέρα πήρε άδεια.
