Ο Παναγιώτης ανεβάζει τα στόρια στο γραφείο συνεδριάσεων -στον 6ο όροφο ενός σύγχρονου κτιρίου στο κέντρο της πόλης- να μπει φως. Ηλιόλουστο μεσημέρι με δυο τρία συννεφάκια. Τα λες και καλοκαιρινά σύννεφα, «σύννεφα της ζέστης», που δεν σκόπευαν να απασχολήσουν κανέναν -ως το βράδυ τουλάχιστον. Προχωρά στο σημείο που βρίσκεται η μηχανή του καφέ, παίρνει το φλιτζάνι με τα τυπωμένα γράμματα “success”, φλερτάρει με την νεαρή συνάδελφο που μπαίνει αιφνίδια και του χαμογελά, κάνει τον δικό του καφέ-εσπρέσο σκέτο διπλό- και τον πίνει αργά. Κοιτάζει το ρολόι, ρίχνει μια ματιά στο κινητό. Σε λίγα λεπτά έχει συνάντηση με τον Γενικό Διευθυντή της Εταιρείας. Ο Παναγιώτης στρώνει τη γραβάτα του -την επιμελείται κάθε πρωί -κάνει δυο απανωτά τηλέφωνα, κλείνει ένα ραντεβού, πίνει μια γουλιά καφέ και ξανακοιτάζει το ρολόι. Πήγε 16.45. Σήμερα το πρόγραμμα ήταν δύσκολο: Νοσοκομεία, Γιατροί, Ραντεβού, Κλινικές Μελέτες – ίσως αργότερα προλάβει να τηλεφωνήσει τον γιατρό που αναζητά εδώ και μια βδομάδα.
Ο Γενικός Διευθυντής του ανακοινώνει την απόλυση. Του σφίγγει το χέρι και τον ευχαριστεί. Είναι -του υπενθυμίζει- αναντικατάστατος. Ο Γενικός Διευθυντής αποσύρεται. Τα υπόλοιπα θα τα κανονίσει με το Λογιστήριο. Αυτά περί αναντικατάστατων κάνουν θόρυβο στο μυαλό του, χειροκροτήματα μπερδεύουν τη σκέψη του, τριγμοί βλάπτουν την ηρεμία του, ψίθυροι βουίζουν, τυχαίες λέξεις συσσωρεύονται. Ο Παναγιώτης καρφώνει το βλέμμα του στον παράθυρο και μετανιώνει που ανέβασε τα στόρια. Κατεβάζει το κεφάλι, κάθεται στην πρώτη καρέκλα που βρίσκει. Η συνάντηση κράτησε 4 λεπτά. Είναι 18.45 και βρίσκεται ακόμη στην ίδια θέση.
Ξαφνικά, η πόρτα της ταράτσας ανοίγει κι ο Παναγιώτης βρίσκεται στον αδιαμόρφωτο ακόμη ταρατσόκηπο του εξαώροφου κτιρίου. Με μια κίνηση βγάζει το πουκάμισο από το παντελόνι, χαλαρώνει τη γραβάτα και την πετά κάτω. Αναπνέει με δυσκολία και κοιτά τον ουρανό. Τρίβει τα μάτια, ψάχνει τα γυαλιά ηλίου και διαπιστώνει ότι βγαίνοντας από το γραφείο δεν πήρε τίποτε. Τα γυαλιά του είναι κάτω. Το κινητό του είναι κάτω. Το πορτοφόλι με την ταυτότητα, όμως, είναι στην τσέπη του παντελονιού. Πιάνει την τσέπη. Ανασαίνει βαριά. Πλησιάζει την άκρη της οροφής και κοιτάζει κάτω. Τα φώτα της πόλης έχουν αρχίσει να ανάβουν και είναι όμορφα. Συγκεντρώνεται με δυσκολία.
Πλησιάζει στην άκρη. Στα πόδια του απλώνεται η πόλη: οι άνθρωποι κυκλοφορούν, οι ταμπέλες των μαγαζιών αναβοσβήνουν, τα αυτοκίνητα κινούνται. Η πόλη ζει. Ο Παναγιώτης κοιτάζει έναν έναν τους περαστικούς και προσεγγίζει όλο και πιο πολύ την άκρη. Ο Παναγιώτης γελάει δυνατά. Ο Παναγιώτης κάνει ένα βήμα. Ο Παναγιώτης κλείνει τα μάτια. Ο Παναγιώτης πέφτει στο κενό. Η πτώση είναι λυτρωτική. Το πουκάμισό του ανοίγει, τα χέρια του γίνονται φτερά, ο χρόνος διαστέλλεται, η βαρύτητα παύει να υπάρχει. Ο Παναγιώτης αιωρείται και κοιτάζει μέσα στο κτίριο. Κάποιοι μιλούν στο κινητό, κάποιοι άλλοι είναι προσηλωμένοι στην οθόνη, μερικοί ψάχνουν τα χαρτιά τους, στρώνουν τα μαλλιά τους, σκύβουν, πίνουν καφέ. Ο Παναγιώτης ακούει τις φωνές τους, τη σιωπή τους, ακούει τους γιατρούς να μιλάνε για τις μελέτες, σκέφτεται εκείνο το ραντεβού που δεν έχει κάνει ακόμη, μυρίζει τον απογευματινό εσπρέσο, θυμάται τον ήλιο που δεν σήκωσε το βλέμμα να δει το μεσημέρι, τη συνάδελφο που φλέρταρε άτεχνα -θέλει τέχνη το φλερτ αλλιώς είναι καταδικασμένο. Θέλει τέχνη η ζωή. Καθώς πλησιάζει στο έδαφος πανικοβάλλεται. Κουνά τα χέρια του, προσπαθεί να πετάξει, ψάχνει σημεία να πιαστεί, κάνει απελπισμένες κινήσεις και λίγο πριν ακουμπήσει στο έδαφος κλείνει τα μάτια.
Ο Παναγιώτης τραντάζεται, ανοίγει τα μάτια, συνέρχεται και προσπαθεί να βρει την ισορροπία του στην άκρη της ταράτσας. Παραπατάει, χάνει το βήμα του, νιώθει τη ζεστασιά της ταράτσας στο πρόσωπό του και η αναπνοή του επανέρχεται. Ο Παναγιώτης γελά, γυρίζει το κεφάλι στον ουρανό κοιτάζει τον ήλιο που δύει. Από εδώ και στο εξής θα βάζει και λίγη ζάχαρη στον καφέ του.
