Η κα Μαρίκα βγάζει τη βέρα και το καλό της δαχτυλίδι και πλένει με προσοχή τα χέρια της. Κοιτάζει μηχανικά το πρόσωπό της στον καθρέφτη, τρίβει καλά τα δάχτυλα, τα σκουπίζει με την κεντημένη πετσέτα και περιποιείται τα μαλλιά της. Βγάζει από την ντουλάπα το καλό της ταγιέρ, το ζαχαρί πουκάμισο, βάζει την καρφίτσα που της πήρε ο γιος της και την φορά μόνο σε γιορτές -διότι ο χρόνος φθείρει τα πάντα- και κάθεται στην πολυθρόνα δίπλα από το τηλέφωνο. Περιμένει να της τηλεφωνήσει ο γιος της να κατέβει στην είσοδο της πολυκατοικίας μπροστά -να μην ταλαιπωρείται το παιδί και ψάχνει για παρκάρισμα- γιατί σήμερα κάνει το εμβόλιο. Φοράει τη μάσκα της και τακτοποιεί τα αντικείμενα στην τσάντα της, τη φωτοτυπία με το ραντεβού, τα αντισηπτικά, το πορτοφόλι, ένα μαντηλάκι. Θυμάται τον πατέρα της στην Πόλη που έλεγε ότι η γυναίκα οφείλει να έχει χτενισμένα μαλλιά, καθαρό τακούνι και ένα μαντηλάκι στην τσάντα της. Αριστοκράτισσα η κα Μαρίκα τα φρόντιζε όλα.
Ο γιος της αργεί. Η κα Μαρίκα σηκώνεται να δει την ώρα. Του τηλεφωνεί, αλλά μιλάει. Ο γιος της έχει πολλές δουλειές και δεν προλαβαίνει, όλη μέρα είναι στο τηλέφωνο και τρέχει. Αναρωτιέται μήπως έπαθε κάτι και βάζει στο μυαλό της χίλια δυο. Σφίγγει τα χείλη. Πηγαίνει στην κουζίνα και επιστρέφει ανήσυχη στο σαλόνι. Χτυπά το τηλέφωνο. Είναι ο γιος της που στέλνει ένα ταξί, γιατί ο ίδιος δεν θα καταφέρει να έρθει στην ώρα του. Η κα Μαρίκα χαίρεται γιατί είναι καλά το παιδί, του ζητά να προσέχει, κλείνει το τηλέφωνο και κατεβαίνει αργά τις σκάλες της πολυκατοικίας- μένει στον δεύτερο όροφο αλλά δεν χρησιμοποιεί το ασανσέρ -ο καθένας μπορεί να μπει μέσα με τον ιό και να πατήσει τα κουμπιά. Από κάτω την περιμένει το ταξί.
Στο εμβολιαστικό κέντρο τη ρωτάνε αν συνοδεύεται και χαμογελά. Τους εξηγεί ότι επρόκειτο να τη φέρει ο γιος της αλλά δεν…Την διακόπτουν και της ζητάνε να συμπληρώσει τα χαρτιά. Η κα Μαρίκα κάνει την πρώτη δόση του εμβολίου, κάθεται υπομονετικά στην καρέκλα για ένα τέταρτο και φεύγει. Έξω ψιχαλίζει. Στέκεται κάτω από το υπόστεγο του εμβολιαστικού κέντρου και περιμένει το ίδιο ταξί να την επιστρέψει. Στο απέναντι πάρκο μια μικρή ομάδα παιδιών παίζουν μπάλα μέσα στην βροχή. Η κα Μαρίκα θυμάται το γιο της που έπαιζε μπάλα και ερχόταν πάντα με τα γόνατα ματωμένα κι έτρεχε να του βάλει ιώδιο στις πληγές κι αργότερα, όταν μεγάλωσε, ερχόταν πάντα στο σπίτι τραυματισμένος κι έτρεχε να του φέρει πάγο να βάλει και έπαιρνε τα ρούχα να τα πλύνει αμέσως, γιατί τα χρειαζόταν την επόμενη μέρα και είχε έτοιμο το φαγητό, πριν το ζητήσει. Και πως χαιρόταν, όταν το έτρωγε και της ζητούσε και δεύτερο πιάτο. Χαμογελά μόνη της. Η κα Μαρίκα σκέφτεται να καλέσει το γιο της την επόμενη μέρα να του κάνει το αγαπημένο του φαγητό, χουνκιάρ μπεγιεντί.
Η κα Μαρίκα περιμένει το γιο της. Έχει μαγειρέψει, έχει στρώσει το τραπέζι και έχει βάλει την καλή καρφίτσα, το δώρο του γιου της. Θα χαρεί να τη δει. Είναι μεγάλη πολυτέλεια η παρέα στο τραπέζι από τότε που έχασε τον άντρα της – πέντε χρόνια μετά και ακόμη δεν το έχει συνηθίσει. θα πει μια κουβέντα, θα θυμηθούν τα παλιά. Την τρέφουν τα παλιά. Χαμογελά. Χτυπάει το τηλέφωνο. Ο γιος της δεν θα καταφέρει να έρθει. Τρέχει το παιδί και δεν προλαβαίνει. Είναι δύσκολη η δουλειά του, σκέφτεται και, αν δεν τρέξει τώρα που είναι νέος, πότε θα τρέξει! Η κα Μαρίκα μαζεύει το σερβίτσιο.
Δυο μέρες μετά η κα Μαρίκα κατεβαίνει τις σκάλες. Κατεβάζει τα σκουπίδια που είναι βαριά αλλά δεν παίρνει το ασανσέρ. Μετά τη δεύτερη δόση θα νιώθει πιο ασφαλής. Η κα Μαρίκα χάνει την ισορροπία, μπερδεύεται με τη σακούλα, πέφτει και σπάει το πόδι της. Την ακούνε δυο ένοικοι. Την μεταφέρουν στο νοσοκομείο. Οι γιατροί τηλεφωνούν στο γιο της αλλά λείπει σε ταξίδι για δουλειά. Θα πάρει το αεροπλάνο και θα έρθει σε μια δυο μέρες. Της λένε ότι έχει κάταγμα και πρέπει να εγχειριστεί. Η κα Μαρίκα κάνει την επέμβαση και μεταφέρεται στο δωμάτιο. Ο νοσηλευτής την κολλάει τον ιό. Πριν προλάβει να φτάσει ο γιος της μεταφέρεται σε θάλαμο covid. Η κα Μαρίκα πεθαίνει μόνη στο νοσοκομείο. Στην κηδεία ο γιος της κατάφερε και ήρθε.
