Η φωνή της θάλασσας

Μετρά η βάρκα τα καλοκαίρια στα κύματα νοσταλγίας

κι εγώ τη ζωή φλερτάροντας τη θάλασσα

αφήνω τη βάρκα να παρεμβαίνει στο κάδρο

η βάρκα κόκκινη ακούει την ανάγκη μου

άλλοτε θα πηδούσα πάνω της

θα έλυνα τα σκοινιά και θα ανοιγόμουν

όνειρο ήτανε, σκέφτομαι,

τώρα δεν ξέρω αν πρέπει να μπω μέσα της ή να φύγω

κλείνω τ΄ αυτιά μου στις φωνές των σειρήνων

οι μνήμες παραφυλάνε

οι άνεμοι συνωμοτούν

τώρα, βέβαια, δεν κολυμπώ δίπλα στα βράχια

δεν γίνομαι όπου να ΄ναι

ακούω την καταιγίδα όταν έρχεται

-καιρός ήταν, βουίζουν τα κύματα.