Το συγκεκριμένο βιβλίο του Βαβλίδα δίνει στον αναγνώστη το προβάδισμα της αιώρησης στην απεραντοσύνη του κοσμικού μηχανισμού. Το ποιητικό υποκείμενο εναρμονίζει την εσωτερική διερεύνηση με την εξωτερική πραγματικότητα σε σημείο που το ένα πεδίο να συνιστά ανακλαστικό δείκτη του άλλου. Η ποιητική γραφή είναι ιδιαίτερα προσεγμένη, η αναπαραστατική δύναμη των λέξεων παράγει πλήθος εικόνων που αποτυπώνουν στιγμιότυπα μιας πολύπτυχης, εναλλασσόμενης, ευκταίας ή δυστοπικής, κατά περίπτωση κατάστασης. Ο ποιητής αιωρείται μαζί με τους στίχους του σε ατέρμονες και αδιερεύνητες συνάμα ποιητικές διαστάσεις, με απώτατο προορισμό την αυτοπραγμάτωση.
Οι φιλοσοφικοί τόνοι των ποιημάτων συνυπάρχουν με την έντονη τάση υπαρξιακής βυθομέτρησης. Οι απόηχοι των καβαφικών τόνων ή υστερορομαντικής διάθεσης δεν συνθλίβουν το ποιητικό υποκείμενο. Η ποιητική του ιδιοσυστασία είναι βαθιά περιχαρακωμένη και συμπαγής. Εδραιώνει την θέση του στον κόσμο ως περιηγητής της κοινωνικής τοιχογραφίας, της εσωτερικής ανίχνευσης, της απόπειρας χαρτογράφησης του επέκεινα. Δεν του αρέσουν οι προκαθορισμένοι ρόλοι ούτε τα αρχετυπικά σχήματα για την παγιωμένη θέση του ποιητή στον κόσμο ως χαρισματικού δημιουργού που είναι σε θέση να σφυγμομετρεί τις επικείμενες καταστάσεις, να προειδοποιεί για τα μελλούμενα, να διαβλέπει τον κίνδυνο.
Αντίθετα, αποδίδει περισσότερο την αίσθηση ότι ταξιδεύει μαζί με τους στίχους του, δίχως να έχει ποτέ την αξίωση να διαρκέσει περισσότερο από εκείνους. Από την άλλη, ο πλούσιος διάκοσμος του ποιητικού του έργου, διοχετευμένος με αριστοτεχνική δεξιοτεχνία, αποφυγή ακραίου συναισθηματισμού, ελεγχόμενο λυρισμό, ιδιαίτερα υποβλητική ατμόσφαιρα, με σκιοφωτισμούς ονειρικών φόντων και κεντρομόλο ενίοτε προσανατολισμό στην σκιά και στην νύχτα, αποτυπώνει κατά βάση έναν φωτεινό κόσμο γιατί ο πυρήνας των σκιερών αυτών ποιημάτων εδράζεται σε πυλώνες μιας βαθιά ουμανιστικής και ανθρωποκεντρικής θεώρησης.
Ο ποιητής έχει το χάρισμα του να συμπάσχει και του να συμπορεύεται με το εκάστοτε εσύ ως επιζητούμενη απεύθυνση των ιδιαίτερων αυτών ποιημάτων. Αν στην ποίηση του Βαβλίδα συνυπάρχει ο ήλιος με την καταιγίδα, η συμπαντική απεικονιστική ποιητικότητα του λόγου του δημιουργεί ένα γόνιμο πεδίο τόσο ποιητικής αυτοέκφρασης όσο και μεταλαμπάδευσής της στους δέκτες που την προσλαμβάνουν.
