Η συγκεκριμένη συλλογή της Μήτσου αναδεικνύει την ιδιαίτερη ποιητική φωνή της που κινείται σε πολλούς άξονες. Ο τίτλος της συλλογής μάς απηχεί την ποίηση του μεσοπολέμου, παραπέμποντας σε μια μελαγχολική διάθεση, σε ήσσονες τόνους, στην μόνιμη αίσθηση της παραίτησης από το ανέφικτο, ενδεχομένως, του έρωτα. Διαβάζοντας, ωστόσο, κανείς την συλλογή ανακαλύπτει την δυναμική της ποιήτριας, την ιδιαίτερη φωνή της, τον έντονο λυρισμό που ξεκινά από την παραδοσιακή ποίηση για να απλωθεί σε μεταμοντέρνες φόρμες του σήμερα.
Η Μήτσου σε αυτό το βιβλίο είναι σύσσωμη η ιστορία της νεότερης ποίησης δεδομένου ότι ξεκινά από την αμφίδρομη σχέση της ζωής και του θανάτου, περιηγείται σε βαθιές οντολογικές διαδρομές της ανθρώπινης ύπαρξης για να μεταρσιωθεί, ενίοτε, σε κάποιες έντονες στιγμές της συλλογής, που είναι και οι πιο αριστοτεχνικές, σε μια αυθεντική καταγγελτική φωνή που ασκεί δριμεία κριτική στα κακώς κείμενα του κοινωνικού μηχανισμού. Έχει την ευλυγισία στο να μεταβαίνει με άνεση σε διαφορετική ποιητική φόρμα κατά περίσταση, στοχεύοντας στην διάρρηξη μορφής και περιεχομένου. Γοητεύεται από την αντίστιξη, τόσο θεματικά όσο και μορφολογικά. Το σύμπαν των αντινομιών συνιστά ένα ακόμη διακριτό χαρακτηριστικό της. Ιδιαίτερό της προνόμιο ο υποβλητικός ρυθμός, καθώς, ενώ καταπιάνεται με τεράστιο εύρος θεμάτων, είναι εμποτισμένος ο λόγος της με έναν ιδιαίτερο ποιητικό τόνο που δίνει μια γοητευτική μουσικότητα στην εκτύλιξη των πολυάριθμων σπειροειδών εικόνων της,.
Στα πρώτα, ιδίως, ποιήματα της συλλογής δίνεται η εντύπωση ότι η χειμαρρώδης αφηγηματική ροή επιτάσσει έναν απορρυθμισμένο συναισθηματισμό. Αντίθετα, η ποιήτρια συνυφαίνει την χαρμολύπη, τον σκιοφωτισμό της βαθιά φιλοσοφημένης οπτικής της για τον κόσμο, με μια αναγκαία εγκεφαλικότητα ώστε να επιτευχθεί η αρμονία. Οι αντιθέσεις στον καμβά της αποβλέπουν στην ανάδειξη της κοσμικής πληρότητας ως απότοκο της ποιητικής αυτοπραγμάτωσης. Αξιοπρόσεκτη συλλογή που αξίζει να την διαβάσετε.
