Η συγκεκριμένη ποιητική συλλογή της Ανδρομάχης Μασούρου ξεχωρίζει για το βαθύ ανθρωποκεντρικό της υπόστρωμα. Στα πρώτα ποιήματα του βιβλίου αποκομίζεται η εντύπωση μιας απαισιόδοξης διάθεσης που επικεντρώνεται στην αίσθηση της νοσταλγίας για την μόνιμη απουσία προσώπου που έφυγε για πάντα. Αυτή η διάθεση, ωστόσο, ανατρέπεται στη συνέχεια καθώς η γωνία λήψης του ποιητικού υποκειμένου εκτείνεται σε πολυδιάστατες πτυχές του κοινωνικού γίγνεσθαι.
Οι τόνοι των ποιημάτων της είναι ήσσονες, τα νοήματα, όμως, τιτάνια, εδραζόμενα στο σεβασμό για τον άλλον ανεξάρτητα κοινωνικής θέσης, ηλικίας, καταγωγής. Σημασία για την ποιήτρια έχει ο αυτοπροσδιορισμός μέσα από την αποδοχή του άλλου, του διαφορετικού. Η ανάγνωση των συγκεκριμένων ποιημάτων είναι προσιτή για όλους και πλήρως κατανοητή. Από την άλλη, εγείρει βαθυστόχαστους προβληματισμούς για τον κοινωνικό ρόλο του ατόμου και τη δύναμή του να αντιστέκεται στη φθορά που επιφέρει ο χρόνος, οι δυσμενείς συνθήκες της κοινωνικής πραγματικότητας, οι αλλοτριωμένες ανθρώπινες σχέσεις.
Ένα ακόμη προτέρημα της συλλογής, είναι ο συμπαγής ποιητικός της ιστός, που όσο και αν, φαινομενικά, παραπέμπει στον πεζολογικό χαρακτήρα, ενέχει έναν αυθεντικό λυρισμό και μια υποβλητική εικονοποιία που καθηλώνουν τον εκάστοτε δέκτη, τον απαγκιστρώνουν από μια ναρκοθετημένη καθημερινότητα, του προσφέρουν ένα μαγευτικό ταξίδι σε μια άυλη πνευματικότητα, εκεί που το χτες απενοχοποιημένο ενατενίζει το αύριο, ενώ το παρόν αποδεσμεύεται από τις καταπιεστικές αγκυλώσεις που το αιχμαλωτίζουν στο πουθενά και στο τίποτα. Το τελικό «αντίο» της ποιήτριας συνιστά ένα εναγώνιο κάλεσμα για ζωή, για χάρη της ίδιας της ζωής που αξίζει να βιωθεί με ελευθερία και ευρύτητα πνεύματος όσο και με την αδάμαστη θέληση να διευρύνουμε συνεχώς τους ορίζοντές μας μέσα από τον διαρκή μετασχηματισμό του ανοίκειου στο δικό μας αγαπημένο, αυτό που εξευγενίζει, καταξιώνει και διατρανώνει την ύπαρξή μας σε μέγιστη και ύψιστη αξία ζωής.
