Η νέα ποιητική συλλογή της Κοψιδά-Βρεττού συνιστά μια θεμελιώδη ποιητική ανασύνθεση του κόσμου φτάνοντας έως τα έγκατα της ύπαρξης. Οι στίχοι της διαθέτουν μια σπάνια υποβλητική δύναμη που καθηλώνουν την εκάστοτε περιγραφόμενη στιγμή ως αναπόσπαστο μέρος της οντολογικής πληρότητας του δέκτη. Πρόκειται για μια ιδιαίτερη αποτύπωση της ιστορίας της ίδιας της ποιητικής στην γοητευτική της διαχρονία. Αποδίδεται ένα ιδιάζον είδος μινιμαλιστικού λυρισμού εδραζόμενο σε θραύσματα επικής αφήγησης, ώστε να αποδοθούν οι σκηνές ανόδου και πτώσης της κοσμικής πραγματικότητας.
Οι τόνοι είναι κατά βάση ειδυλλιακοί, νοσταλγικοί προκειμένου να αποδοθεί στο έπακρο η γοητεία του χρόνου που κυλά, συμπαρασύροντας στην δίνη του την στεντόρεια ηρωική φύση του ανθρώπου, προσδεμένου στην διεκδίκηση της οικουμενικής εναρμόνισης. Το όνειρο που σβήνει συνιστά την σκοτεινή εκδοχή της διατρανωμένης έκφανσής του, λουσμένης στο φως, στο ήρεμο καλοκαίρι, στις στιγμές αίσθησης της κατάκτησης της απόλυτης ευδαιμονίας. Αποδίδεται μια στοχαστική και αναστοχαστική συνάμα πληρότητα, δοκιμασμένη στην κλασική εντρύφηση του ησιόδειου και του ομηρικού κώδικα περί ενατένισης της έννοιας της τιμής τόσο με εξωτερικά όσο και με εσωτερικά κριτήρια, απηχώντας κατά περίπτωση τον «πολιτισμό της ενοχής», καθώς και της «ντροπής», κατά τον Dodds, ορίζοντας, δηλαδή, τον κόσμο τόσο με το κοινωνικό όσο και με το υπαρξιακό πεδίο κοσμικής αποδοχής, πνευματικής εγρήγορσης αλλά και ηθικού στωικισμού.
Το ποιητικό εγώ ακροβατεί μεταξύ μιας ιδιάζουσας οραματικής ουτοπίας και δυστοπίας, απόρροια της αναμέτρησης της γήινης ιστορίας με την αρχετυπική συμπαντική αχρονία. Ανακαλεί την μυστικιστική ιδιότητα του Poeta–Vates, αναβιώνοντας την προφητική προοπτική του δημιουργού σε μια εποχή μεταιχμίου, αναλογικά πανομοιότυπη με τις υφιστάμενες δοκιμασίες του ανθρώπου στον προκείμενο ποιητικό καμβά της Κοψιδά-Βρεττού. Η οραματική θεώρησή της εμπίπτει σε φωτεινές ανασημασιοδοτήσεις της ανθρώπινης προοπτικής. Τιτάνιο προτέρημα της συλλογής είναι η απόδοση της ποιητικής έμπνευσης στο κάθε στιγμιότυπο σύλληψής της, αυθεντικό και ανόθευτο, σηματοδοτώντας περαιτέρω διαθλάσεις λειασμένων συναισθημάτων μπολιασμένων με βαθιά αποστάγματα ζωής.
Η Κοψιδά-Βρεττού επιζητεί την επαναφορά στην ηρωική εποχή, εκεί που οι κοσμικές αξίες βρίσκονται σε συγκερασμό με την έσω γαλήνη, όταν καθένας απολαμβάνει την ζωή ως αέναο ποιητικό ταξίδι που σού προσφέρει την μαγεία του να ζεις και να προσμένεις. Διαβάζοντας κανείς αυτή την τόσο καλά ενορχηστρωμένη ποίηση, έχει την αίσθηση ότι δεν θα τελειώσει ποτέ, ότι θα ζει για πάντα, συμπαρασύροντας και σένα στην μεγαλειώδη ωκεανογραφία της. Η δύναμη της υπαρξιακής χαρτογράφησης συμπορεύεται με την εξακτίνωση στο αρχέγονο πριν, συνάλληλα με την αναζήτηση του επέκεινα. Κάθε τμήμα της συλλογής συνιστά ένα πρόσθετο βήμα κάθε φορά πριν το πέταγμα στην ποιητική απεραντοσύνη.
Η θέαση της Κοψιδά-Βρεττού για τον κόσμο είναι πάντα ολιστική, το ανείπωτο αχνοφέγγει στην πρόσμειξη της ημέρας με την νύχτα, εκεί που τα χρώματα του δειλινού διαπλέκονται, κατά παράδοξο τρόπο, με το γλυκοχάραμα, την στιγμή που η νύχτα του Ησιόδου συναντά την «ροδοδάκτυλη Ηώ», η φωτεινότητα του καλοκαιριού διοχετεύεται στην ωριμότητα του φθινοπώρου. Η ποιητική αλήθεια του γράφοντος υποκειμένου είναι μία, ενιαία και αδιαίρετη, οι εικονοπλαστικές αναπαραστάσεις εσωτερικότητας αναρίθμητες, καλώντας καθέναν μας σε αυτή την τόσο έντονη, εκθαμβωτική αναμέτρηση με την ίδια την ύπαρξη, με οχηματαγωγό αυτό το έξοχο, υβριδικό, ποιητικό πάντρεμα του λυρισμού του εγώ με την στιλβωμένη οντολογία του εμείς στην ακατάπαυστη πορεία του στο διηνεκές.
