Η ιδιαίτερα αξιόλογη ποιητική αυτή συλλογή του Ανδριανάτου επιχειρεί μια αιώρηση στον μαγικό κόσμο της ποίησης, ιδωμένου από την ματιά του ποιητικού εγώ που προβαίνει σε μια ελεύθερη κατάδυση των υπαρξιακών του αναζητήσεων. Οι εσωτερικοί αντίλαλοι ανακλούν διαχρονικά ερωτήματα σχετικά με την θέση και την προοπτική του ατόμου στον κόσμο. Η ποίηση, ως αναζωογονητική λειτουργία για το γράφον υποκείμενο, εξιλεώνει την έννοια της απουσίας, της στέρησης και της μάταιης, ίσως, προσμονής, ενώ από την άλλη πριμοδοτεί την ίδια την διαδικασία της δημιουργίας με την διασταλτική δικαιοδοσία της εξακτίνωσης του ποιητή πέρα από τα κοινά, καθημερινά, πεζά και τετριμμένα, επιτρέποντάς του να μεταβεί στο πεδίο της ανθρώπινης έκφρασης, όπου εκεί νιώθει απόλυτα ελεύθερος, μεταγγίζοντας βιώματα, σκέψεις, ιδέες, συναισθήματα αφιλτράριστα στον εκάστοτε αναγνώστη.
Η ποίηση καθίσταται εν προκειμένω πράξη ιερατική και μυστηριακή, επιτυγχάνοντας την κάθαρση του εντός ως μέγιστη ποιητική παρακαταθήκη ανά τους αιώνες, αλλά, παράλληλα, επιζητεί επίμονα να συγχρονιστεί με την αναζητούμενη συμπαντική ιδεατότητα. Η παρατηρούμενη παθογένεια της έσω σύνθλιψης, για το ποιητικό υποκείμενο, είναι κάτι που δεν μπορεί να συμπορευτεί με την υπερβατικότητα του επέκεινα. Με κοινό σημείο αναφοράς το οικουμενικό στοιχείο, ως επιζητούμενη βάση τόσο για την ποιητική ενδοχώρα όσο και για την κοσμική πραγματικότητα, ο θεμελιώδης στόχος στην κάθε περίπτωση είναι η κατάκτηση της ελευθερίας, κάτι που αντιπαρέρχεται τα ασφυκτικά πλαίσια του τώρα, του περιορισμένου τόπου, μα και της κάθε υφιστάμενης καταπίεσης.
Επιζητείται, μέσα από το ποιητικό αναποδογύρισμα του καθιερωμένου πλαισίου του περιβάλλοντος χώρου, η δυνατότητα της εκ νέου διεκδίκησης μιας περισσότερο εναρμονισμένης ζωής με εργαλείο το πέταγμα, πάνω από τις οριοθετημένες χωροχρονικές συνθήκες. Πρόκειται για ένα αξιοπρόσεκτο βιβλίο γιατί διατηρεί ζωντανή την πρωτογενή ποιητική πνοή του υποκειμένου, σαν να μεταδίδεται αυτούσιο το ποιητικό βίωμα κατά την στιγμή σύνθεσής του. Ο ποιητής με μοναδική δεξιοτεχνία εξυφαίνει τις επιμέρους ποιητικές μυθολογίες που αναπαριστά στον καμβά του, σφυγμομετρώντας τα ερεθίσματα ενός ποιητικού φορέα δυνητικά στις αρχέγονες εκφάνσεις, ανάγοντάς τα στην απεραντοσύνη της νύχτας και της θάλασσας.
Το καθημερινό με τον τρόπο αυτό συνδιαλέγεται με το διαχρονικό, στον κοινό άξονα της εμπεδωμένης αντίληψης για τον πόνο που επιφέρει η απώλεια των αγαπημένων προσώπων, αλλά και της μέγιστης εσωτερικής ανάγκης η ποίηση να αποκαταστήσει όσο ο χρόνος ανελέητα αφανίζει. Οι έντονες διακειμενικές αναφορές ελάχιστα επηρεάζουν στην συλλογή την τόσο εμφανή, άμεση και αναπαραστατική φωνή του γράφοντος. Ιδιαίτερο βιβλίο που μαγνητίζει τον εκάστοτε δέκτη,
