Αξιοπρόσεκτη είναι η συγκεκριμένη ποιητική συλλογή του Γιάννη Η. Παππά. Οι στίχοι του προσφέρουν στον αναγνώστη πανοραμικά πλάνα στην απεραντοσύνη του κόσμου μέσα από την μαγεία της ποιητικής του τέχνης, που οπτικοποιεί το εκάστοτε τώρα και το αποθέτει αυτούσιο στην αιωνιότητα. Η ιστορική εξακρίβωση, η επεξεργασία των ντοκουμέντων σε σχέση με σημαντικά γεγονότα του κοινωνικοπολιτικού γίγνεσθαι, η πλούσια βιωματική εμπειρία που διαχέεται αρμονικά στην ιδιοσύστατη ποιητική μυθολογία του δημιουργού συνιστούν ορισμένες μόνο από τις όψεις μιας ιδιαίτερης συλλογής ποιημάτων.
Ο Παππάς παρόλο που πραγματεύεται δραματικά συμβάντα στα οποία δίνει διασταλτική ισχύ, στο πλαίσιο της επιζητούμενης κοινωνικής εξυγίανσης και της τελεσφόρησης των οικουμενικών του οραμάτων για έναν κόσμο αρτιότερο έως την πλήρη εξομάλυνση, έχει την μαεστρία να αποφορτίζει την δραματική ένταση, ακόμη και όταν κάποια από τα πρόσωπα στα οποία απευθύνεται, γνωστά και αναγνωρίσιμα από την κοινωνική μας πραγματικότητα, δεν βρίσκονται πια στη ζωή, έχοντας φύγει κάτω από πολύ ιδιάζουσες και αμφισβητήσιμες συνθήκες. Ο λυρισμός του ποιητικού υποκειμένου σαγηνεύει τον αναγνώστη, εξισορροπώντας την έντονη τάση κοινωνικής διεργασίας ορισμένων ποιημάτων της συλλογής.
Μέσα από μια πρωτόγνωρη, υπόγεια, διαδικασία σκιοφωτισμού επισημαίνει τις ύψιστες αξίες με τις οποίες διατρανώνεται η ανθρώπινη ύπαρξη αλλά και τους πιο έντονους φόβους που ταλανίζουν κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο όταν δεν διστάζει να εξακτινωθεί στην άβυσσο της υπαρξιακής του δίνης. Ο χρόνος ίσως αλλάζει τα πάντα, όχι όμως και την μνήμη που στέκει πάντοτε ανεξίτηλη, συνδέοντας το κάποτε με το τώρα, την ελπίδα με την νοσταλγία, την προσμονή με την ματαίωση.
Ο Παππάς είναι γενναιόδωρος με τα χρώματα που τα χαρίζει απλόχερα στον ποιητικό του καμβά, ανασυνθέτοντας την ελληνικότητα των τοπίων καθώς αποτελούν θεμελιώδεις άξονες της θείας ποιητικής έμπνευσης. Η αρχαιογνωσία του είναι ένα γόνιμο εργαλείο για να επιχειρήσει ελεύθερες καταδύσεις στην αέναη ροή του χρόνου που κυλά ανεπιστρεπτί, μα τα σημάδια που αφήνουν οι έντονες στιγμές της ανθρωπότητας είναι αναγνωρίσιμα στους κύκλους των εποχών που επανέρχονται, πράγμα που γνωρίζει καλά ο ποιητής.
Διαβάζοντας κανείς το συγκεκριμένο βιβλίο, έχει την αίσθηση ότι η ζωή είναι απέραντη, απύθμενη, ενώ ο θάνατος, ως έννοια και ως καταλυτική συμπαντική επενέργεια στον κοσμικό μηχανισμό, έχει συρρικνωθεί τόσο πολύ που δεν μπορεί πια ούτε να μάς τρομάξει ούτε να στερήσει από μέσα μας την δημιουργία. Εξάλλου, αυτή αποτελεί το κομβικό σημείο συνάντησης ποίησης και ζωής, εκεί που το σκοτάδι καταβαραθρώνεται και εδραιώνεται η παντοδυναμία του φωτός.
