Η ποιητική συλλογή του Γιάννη Σταυριανού, Σε μεταφορά εντός, δίνει την αίσθηση ενός ασθμαίνοντος ποιητικού υποκειμένου που τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα στο μεταίχμιο μεταξύ ύπαρξης και ανυπαρξίας. Σε ένα πρώτο επίπεδο ανάγνωσης, ίσως κάποιος ισχυριστεί ότι το συγκεκριμένο βιβλίο δεν έχει τόσα πολλά να πει, πέρα από κάποια ήπια υπαρξιακή περιδιάβαση σε σχέση με την τρέχουσα κοινωνική πραγματικότητα. Όταν, ωστόσο, πέσει πάνω στο ποίημα: «Ο φόρτος», τότε εξοικειώνεται αρτιότερα με το ιδιαίτερο και  άκρως μοναχικό ποιητικό σύμπαν του Σταυριανού.

Αντιλαμβάνεται, λοιπόν, κανείς ότι τα ζητήματα του χρόνου, της φθοράς και της έντονης οντολογικής ακτινογράφησης, φιλτράρονται μέσα από μια ιδιοσύστατη ποιητική οπτική στην οποία συμπορεύονται ρομαντισμός και ρεαλισμός υπό το πρίσμα της νεωτερικότητας. Ο αυτοματισμός της γραφής σηματοδοτεί το έσω ανακάλεμα για έναν γόνιμο δημιουργικό αναστοχασμό αρχετυπικών αξιών στις οποίες συνίσταται η αρμονική λειτουργία του σύμπαντος. Η εντός ανάκλαση της κοσμικής ενορχήστρωσης συνεπάγεται ψυχική ικμάδα, ηθικό στωικισμό για το ποιητικό υποκείμενο, καθώς και συνεχή αναμέτρηση με την ίδια την ύπαρξη, όχι μόνο για όσα έγιναν αλλά και για όσα δεν ειπώθηκαν ή δεν έχουν ποτέ τελεσφορήσει με τον επιθυμητό τρόπο.

Ο ποιητής με ήσσονες τόνους εξετάζει διαχρονικά ζητήματα καίριας υφής, με βασικό άξονα το να προλάβει εγκαίρως να δώσει ουσία και υπόσταση σε όσα αξίζει να υλοποιηθούν. Η υπέρβαση της παθογένειας ενός κοινωνικού περιθωρίου προϋποθέτει την απόδραση από τις ασφυκτικές αγκυλώσεις στην έσω ψυχική περιοχή. Το ποιητικό εγώ εκλογικεύει τις εσωτερικές του φοβίες ώστε να αποσοβηθεί ο κίνδυνος των οντολογικών παραληρημάτων. Επιλέγει περισσότερο τους αυτοδιδακτικούς τόνους ενός συγκρατημένου αναστοχασμού, κρατά τα εκφραστικά οδοφράγματα σε ελεγχόμενη απόσταση από την βασική περιοχή περιήγησης και αυτοανάλυσης.

Καθίσταται περισσότερο κοινωνικός παρατηρητής παρά ψυχογραφικός, αποφεύγει τις επικίνδυνες μετωπικές ατόμου-κοινωνίας, απλά, όπως ρητά αναφέρει ο τίτλος, προτιμά να μεταφερθεί εντός της ποίησής του, για να  θεαθεί τον κόσμο με το πρίσμα του ατόμου που ταξιδεύει στο χρόνο ποιητική αδεία, χωρίς να κινδυνεύει να αφανιστεί από τις αιφνίδιες μετατοπίσεις. Δεν κινείται έκκεντρα υπαρξιακά, ούτε φυγόκεντρα κοινωνικά, αλλά επιλέγει να διασφαλιστεί στην περιοχή μεταιχμίου των προσωπικών στίχων που ισοδυναμούν με ελεύθερη κατάδυση στο άδυτο του ασύνειδου, μα όχι με κατακρήμνιση στην άβυσσο του επέκεινα γεγονός που θα οδηγούσε αναπόφευκτα στο σημείο μηδέν της ύπαρξης.

Με την εκφραστική του σαφήνεια, θέλει να νιώθει ελεύθερος από τις ναρκοθετήσεις του τρέχοντος παρόντος, μα όχι απογυμνωμένος από την πανοπλία του προσωπικού ποιητικού χώρου. Αποδίδει χωρίς στροβιλισμούς ότι θέλει να είναι ο εαυτός του, κάτι που δεν μπορεί να νοηθεί δίχως την ποίησή του, γεγονός που μεταρσιώνει τα ποιήματά του σε αξιοσημείωτους αισθητήριους οδοδείκτες για τον αναγνώστη.

Δρ. Κοσμάς Κοψάρης, Μεταδιδακτορικός Ερευνητής, κριτικός.