Ερεβώδης, όσο και αινιγματική, είναι η ιδιαίτερη ποιητική συλλογή της Κατερίνας Λιάτζουρα με τον εμβληματικό τίτλο: Λευκοί νάνοι. Συνιστά ένα οδοιπορικό στα άδυτα της εσωτερικότητας του ποιητικού υποκειμένου, ένα παλμογράφο των αυθεντικών βιωμάτων της, καταμαρτυρώντας την χειμαρρώδη εξομολογητική της διάθεση. Οι εκτεταμένες αφηγήσεις μετασχηματίζονται σε μεγεθυμένες αναπαραστάσεις που μαγνητίζουν τον αναγνώστη με την πανοραμικότητα των πλάνων τους.
Η ποιήτρια εκλαμβάνει τον ποιητικό της χώρο ως ένα απενοχοποιημένο πλαίσιο εκτύλιξης επιθυμιών και σκέψεων που εντάσσονται στη σφαίρα του ασύνειδου ή που προσκρούουν στις παγιωμένες νόρμες. Το πιο σημαντικό στοιχείο που μας προσφέρει η συγκεκριμένη συλλογή είναι ότι συνενώνει την ιερότητα μιας ατομικής οντολογίας με την ανασχηματιζόμενη ιστορία της ποιητικής μυθολογίας ανά τους αιώνες. Τα παραδοσιακά υλικά που συνθέτουν την ποιητική μαγιά, όπως η νοσταλγία για τα περασμένα, η θλίψη, το αίσθημα του ημιτελούς και του ανεκπλήρωτου παύουν να στοιχειώνουν την ποιητική ταυτότητα της Λιάτζουρα.
Περισσότερο, θα έλεγε κανείς ότι αντιστρατεύεται και αντιπαρέρχεται όλο το ποιητικό παρελθόν όχι για να το διαγράψει ή να το υπονομεύσει, αλλά για να το καθυποτάξει στη δυναμική του αύριο, με την έντονη ενδόμυχη επιθυμία ότι κάποτε το ανθρώπινο πεπρωμένο γίνεται οικείο και προσιτό, όχι απόκοσμο και αδιάφορο, απέναντι στους γήινους προβληματισμούς μας. Η εκτενής ροή του ποιητικού λόγου, από την άλλη, ενέχει μια υπολανθάνουσα ελλειπτικότητα, ορισμένα κρυπτικά διάκενα όπου εκεί περιπλέκονται όσο και διασταυρώνονται η αναγνωστική πρόσληψη με την εκμυστηρευτική λυρική διάθεση του πομπού-δημιουργού. Οι νάνοι της ύπαρξης μεταμορφώνονται σε λευκές φωταψίες του ανείπωτου του οποίου το διαχωριστικό όριο ανάμεσα στο υπαρκτό και το φασματικό επικαθορίζεται από το γράφον υποκείμενο, χωρίς, ωστόσο να τσιμεντώνει τα σημεία διαχωρισμού που μεσολαβούν ανάμεσα στην ατομική εμπειρία και τη γενικευμένη, την συλλογική, την παν-ανθρώπινη.
