Ξεχωριστή είναι η ποιητική συλλογή του Κων/νου Νικολάου με τον εμβληματικό τίτλο Βιογραφία ενός χεριού. Το χέρι, σύμβολο της ποιητικής γραφής, σηματοδοτεί τη δυνατότητα της διαρκούς ανασύνθεσης του ποιητικού υλικού ταξιδεύοντας πίσω στο ιστορικό παρελθόν ή ακροβατώντας στα λεπτά όρια μεταξύ ιστορικού περιγράμματος και μιας προσωπικής ποιητικής μυθολογίας.
Το ποιητικό υποκείμενο εξιλεώνει την καλλιτεχνική του υπόσταση μέσα από μια διαδικασία απενοχοποίσης της ποιητικής γραφής στη διαχρονία της. Διακρίνεται για τον συμπαγή χαρακτήρα του αφηγηματικού άξονα που αναδεικνύει μια ανεπιτήδευτη εσωτερικότητα ως σταθερός οδοδείκτης της ποιητικής περιδιάβασης. Ο Νικολάου καταφέρνει με δεξιοτεχνία να εναλλάσσεται σε αιχμηρές ιστορικά φάσεις που πασχίζουν να περισώσουν μια «φιλάσθενη» καλλιτεχνικότητα, αναγκαία για την άρτια εξέλιξη τέχνης και κοινωνίας στο διηνεκές.
Δίνει φωνή σε πρόσωπα που δεν μπόρεσαν να παραθέσουν έναν διασαφητικό λόγο πάνω σε ζητήματα δημιουργικής αυτοαναφορικότητας. Αποδίδει τις τραγικές εκφάνσεις που αποτέλεσαν τις ζυμώσεις για την εδραίωση της ποίησης, αντιστικτικά, μέσα στα χαλάσματα της ιστορίας. Τολμά να χαρτογραφήσει αδιερεύνητές πτυχές της ποιητικής καλλιτεχνικής σύστασης ολιστικά, με ειδική μνεία παράλληλα αντιπροσωπευτικών περιπτώσεων που χαράκτηκαν στη συλλογική μνήμη όσο και στο κοινωνικό ασύνειδο.
Εστιάζει στο ρεαλιστικό μικρόκοσμο που ενεργοποιεί κάθε εξιδιασμένο εκφραστικό σύμπαν. Θέτει πανοραμικά πλάνα σε παρυφές της ιστορίας για να διαστείλει τη στιγμή που ενσωματώθηκε στο χείμαρρο της ποιητικής σκηνογραφίας. Η σχέση του ποιητή με την ιστορία είναι ρηξικέλευθη. Θέτει τη νεωτερικότητα ως μια επανεγγραφή της λογοτεχνικής ιστορίας.
Η βαθυστόχαστη οπτική συνενώνεται με τις εξομολογητικές διαστάσεις ενός πολύπτυχου λόγου που κατά περίπτωση κρατά το αυστηρό παραδοσιακό στυλιζάρισμα του λυρισμού, ενώ παράλληλα δεν διστάζει να του προκαλέσει κάποιες μορφολογικές ρωγμές μέσα από τις μεταμοντέρνες οπτικές. Η εσωτερική ανησυχία του ατομικού συνυφαίνεται με τις ασθματικές καλλιτεχνικές αγωνίες ώστε να φωταγωγηθούν τα σκοτεινά ελατήρια που πυροδότησαν την ανάγκη για δημιουργία στο χθες, στο τώρα, στο πάντα.
