Ιδιαίτερη και πολυπρισματική η ποιητική συλλογή της Μαρίας Καντ με τον τίτλο, Stanza. Πρόκειται για έναν ανιχνευτικό οδηγό της ανθρώπινης ύπαρξης. Το ποιητικό υποκείμενο, με την τόσο ξεχωριστή γραφή της, περιδιαβαίνει τον χρόνο, καθώς και τα φυσικά τοπία, μπολιασμένα από τις παρεμβάσεις του ανθρώπου, από την ανάγκη του να αγαπήσει όσο και να αγαπηθεί, αποτυπώνοντας την δική της, ευκταία, οντολογική προοπτική μέσα στην αμείλικτη χοάνη της αιωνιότητας.
Η εσωτερίκευση των έργων τέχνης συνιστούν για την ποιήτρια πεδίο αφόρμησης βαθύτερων υπαρξιακών προβληματισμών συνυφασμένων με την φωταγώγηση των σκιερών εκφάνσεων του ανθρώπινου ψυχισμού. Η μετασχηματιστική διαδικασία της τέχνης συνιστά οδοδείκτη του ανθρώπινου πολιτισμού στο διηνεκές της νομοτελειακής διαδρομής του προς την κατάκτηση του άφθαρτου μέσα από την οδυνηρή διαδικασία βίωσης του φθαρτού. Η σκιά, η μνήμη, το όνειρο αποτελούν θεμελιώδη συστατικά, στην κατεύθυνση αναπαράστασης ενός άκρως γοητευτικού προσωπικού ποιητικού σύμπαντος.
Η μεστή λυρική γραφή της καθίσταται ιδιαίτερα ευλύγιστη και προσαρμοστική στην απορρόφηση θεμελιωδών στοιχείων της παραδοσιακής ποιητικής μαγιάς, δημιουργώντας μια απαράμιλλη υποβλητική έκφραση. Η τόλμη της συνίσταται στην ικανότητά της να περιεργάζεται τις σπαραξικάρδιες αντιθέσεις που διέπουν την τραγωδία μα και το μεγαλείο του ανθρώπινου πεπρωμένου, της κοσμικής τάξης. Η ποιήτρια καταφέρνει να διατηρεί πάντα τον απαραίτητο συναισθηματικό οπλισμό που διασφαλίζει την απαιτούμενη απόσταση από τα εξιστορούμενα συμβάντα.
Τα ποιήματά της αποδίδουν πολλές, επιμέρους, ιστορίες που κινούνται κεντρομόλα προς την ευρύτερη, γενικευμένη, σφαίρα εδραζόμενη στην απεύθυνση του «εγώ» στο εκάστοτε «εσύ». Τα παρατιθέμενα ποιητικά στιγμιότυπα μετοχετεύονται αυτούσια στον δέκτη χάρη στην άρτια θεατρικότητα του ύφους. Με τον τρόπο αυτό, το ποιητικό υποκείμενο μοιράζεται απλόχερα την κάθε αποτυπωμένη στιγμή με τον αναγνώστη, επιτρέποντάς του να γευτεί το μετείκασμα της πολύτιμης ποιητικής εμπειρίας ως άμεσα παρεπόμενη παρακαταθήκη της βίωσής τους.
Οι δρόμοι που πορεύεται, οικείοι ή ανοίκειοι ως προς την οπτική του άλλου, συνιστούν διαβατήριο για την κάθε ψυχή που γοητεύεται από το προβαλλόμενο μεταίχμιο φωτός και ερέβους, την ένταση της ανακλητικής εμπειρίας, διηθημένης ενίοτε στην έκφανση της παροντικής της διάστασης. Το αποθετήριο του ολιστικού χρόνου αποτελεί για κείνη γερή απαντοχή στην προοπτική ενός βαθιά ζυμωμένου ηθικού στωικισμού. Κάθε στιγμή που περνά είναι ένα δραστικό πλέγμα αναγνώρισης της επικυριαρχίας του αγέρωχου παρελθόντος σε αυτό που πρόκειται να συμβεί. Το τέλος έτσι συναντά την αρχή με σημείο πρόσμειξης τις βαθιά φιλοσοφημένες ενοράσεις του «εδώ και τώρα».
Με εφόδιο την περισυλλογή και φόντο την αέναη αντιμετάθεση του ποιητικού εγώ στους διαλεκτικά συνυπάρχοντες «εμείς», έχει την δύναμη να υποστασιοποιεί το κενό στο κρυμμένο στο τίποτα κάτι, ως ένα στοιχείο, δηλαδή, που διατηρεί μια διακριτή αναγνωριστική σχέση με τον χρόνο στην αμείλικτη ροή του. Η Καντ μέσω των αισθήσεων αποκτά ενίοτε μια μεταφυσική οπτική του χωροχρόνου, τιθασεύοντας την ετερότητα των πραγμάτων του εξωτερικού περίγυρου σε μια προσωπική, ιδιοσύστατή της, πρόσληψη.
Ο απογυμνωμένος λόγος, στις στιγμές ποιητικής διατράνωσης, αποζητά την αυθεντική βυθομέτρηση ως αποκαθαρμένη, αποστακτική, διαδικασία εξαγνισμού. Η υλικότητα των περιβαλλόντων συστατικών απενοχοποιείται από τον στερεότυπο και εθιμοτυπικό προσανατολισμό της, οδεύοντας πλέον σε μια αποσυμπιεστική και ευρυγώνια απόδοση του μεταμοντέρνου. Ξεχωριστή ποιητική συλλογή και γραφή, που διακλαδίζεται στις υπόγειες διαδρομές της σύγχρονης ποιητικής τοιχογραφίας ώστε να αποτυπωθούν μέσω των ποιημάτων εναλλακτικοί τρόποι θέασης της κοσμικής συμπαντικότητας στην συναρμογή συγχρονίας και διαχρονίας.
