Η Μαριαλένα Σπυροπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1977. Σπούδασε Ψυχολογία (Bachelor και MSc) στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο και στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Εργάζεται ιδιωτικά ως ψυχαναλυτική ψυχοθεραπεύτρια. Αρθρογραφεί από το 2003 στα ΜΜΕ για θέματα λογοτεχνίας και ψυχανάλυσης. Έχει εκδώσει δύο μυθιστορήματα (“Ρου” και “Τάισέ με” από τις εκδόσεις Μεταίχμιο), μία ποιητική συλλογή (“Κόρη χωρίς Πλάτη”, εκδόσεις Στερέωμα), τρία παιδικά βιβλία (“Ο Μαγικός Καθρέφτης”, εκδόσεις Μεταίχμιο, “Μια μικρή σε έναν τόσο μεγάλο κόσμο”, εκδόσεις Σοκόλη). Το τελευταίο της παιδικό-εφηβικό κυκλοφόρησε πριν από λίγους μήνες με τίτλο “Πριγκίπισσες Τσιμπώ-Μαλλιά Κανταϊφι”, από τις Εκδόσεις Παπαδόπουλος.
Από πότε αρχίσατε να ασχολείστε με την ποίηση και γενικά με την συγγραφή;
Μάλλον καθυστέρησα συστηματικά να γράψω, παρότι σκέφτομαι τον εαυτό μου να γράφει από την αρχή της παιδικής μου ηλικίας. Ξανάρχισα πειραματικά και ως εκτόνωση στην εφηβεία και μετά τα 25 κυρίως μέσω δημοσιογραφικών κειμένων. Η ενασχόληση με τη λογοτεχνία ως απόφαση εγκαθιδρύθηκε μέσα μου πλέον αναγκαστικά, γιατί δεν πήγαινε άλλο, στα τριάντα μου χρόνια. Ποιήματα ειδικά γράφω από τις αρχές της εφηβείας.
Ποιο λογοτεχνικό είδος σας αντιπροσωπεύει περισσότερο;
Δεν μπορώ να απαντήσω με βεβαιότητα. Το είδος το καθορίζει κάθε φορά το θέμα. Νομίζω ότι η σκέψη μου και η ενατένιση του κόσμου είναι καθαρά ποιητική, με την έννοια της αναδημιουργίας, αλλά αυτό νομίζω μου επιτρέπεται περισσότερο στα μυθιστορήματα να την αναπτύξω. Αλλά εκφράζομαι σε όλα τα είδη όταν η ψυχική ανάγκη και η κατάλληλη ιδέα κάνουν την εμφάνισή τους.
Για ποιο λόγο η δική σας ποιητική κόρη είναι χωρίς πλάτη;
Δεν θα έπρεπε καμία Κόρη να είναι χωρίς Πλάτη, αλλά μερικές είναι ή έτσι βιώνουν τον κόσμο. Ακόμα και οι Καρυάτιδες που στηρίζουν στο κεφάλι τους την Αρχαιότητα έχουν για πλάτη τις μακριές πλεξούδες τους.
Ποια θεωρείτε ότι είναι η θέση της γυναίκας στο σύγχρονο κόσμο;
Νομίζω ότι είναι προς αναζήτηση και φυσικά δεν είναι μία η θέση της γυναίκας γιατί οι γυναίκες είναι διαφορετικές μεταξύ τους και οι κόσμοι ποικίλουν. Θα ήθελα να είναι εναρμονισμένη αυτή η θέση με τις ψυχικές και συναισθηματικές της ανάγκες, χωρίς όμως να χάνει την προσφορά της στο ανθρώπινο είδος. Δεν θα ήθελα η σύγχρονη γυναίκα να περιοριστεί μόνο στις προσωπικές της ανάγκες, να επαναλάβει εγωιστικές φαλλικές θέσεις του προηγούμενου αιώνα, ούτε από απογοήτευση να απεμπολήσει το φύλο της. Πιστεύω στη γυναίκα και ακόμα περισσότερο στη θηλυκότητα, ως όριο, τρυφερότητα, χώρο για όλα τα πλάσματα που έχουν ανάγκη. Είμαστε πολλά περισσότερα.
Ποιες οι βασικές θεματικές επιλογές του συγκεκριμένου ποιητικού σας βιβλίου;
Η απώλεια, το πένθος, η ενηλικίωση, η συντροφικότητα, το παιχνίδι και κυρίως η συνειδητοποίηση της ιδιαίτερης φύσης του θηλυκού που ψάχνει εσωτερικά στηρίγματα και όχι εξωτερικά.
Ποιο ποίημα της συλλογής σας θα ξεχωρίζατε περισσότερο το οποίο να είναι το πιο αντιπροσωπευτικό των κοινωνικών σας θέσεων για το ρόλο της γυναίκας σήμερα στην παγκόσμια κοινωνία;
Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο.
Η «Κόρη χωρίς Πλάτη» της Μαριαλένας Σπυροπούλου είναι μοναχική ύπαρξη;
Κάθε ύπαρξη που δημιουργεί και στοχάζεται είναι μοναχική. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν διαπραγματεύεται ζητήματα σχέσεων ή συντροφικότητας ή ανάγκης για συμπόρευση. Έχει κάτι μοναχικό η “Κόρη χωρίς Πλάτη” χωρίς να θέλω να πιστεύω ότι είναι αυτοαναφορική ή ασφυκτική. Ψάχνει για παρέα.
Θεωρείτε ότι υπάρχει γυναικεία ποίηση;
Φυσικά και υπάρχει γυναικεία ποίηση και γυναικεία λογοτεχνία. Είμαι περήφανη για τις γυναίκες ποιήτριες που όταν τις συναντώ μέσα στις λέξεις τους νιώθω τόσο ζεστά σαν να επιστρέφω στην κοιλιά της μητέρας μου.
Ποιοι οι αγαπημένοι σας ποιητές;
Σιμπόρσκα, Καβάφης, Κάλας, Κακναβάτος, Ντίκινσον, αλλά και σύγχρονες ποιήτριες όπως η Άννα Γρίβα, η Λένα Καλλέργη, αλλά και στιχουργοί όπως η Μαριανίνα Κριεζή που με συγκινεί βαθιά.
Μιλήστε μας για το νέο σας παραμύθι για τη διαφορετικότητα; Ο κόσμος των μεγάλων σήμερα είναι αρκετά ανοιχτός στο διαφορετικό;
Το νέο μου “παιδί” είναι οι Πριγκίπισσες Τσιμπώ. Είναι η ιστορία μιας ηρωίδας, της Έλλης, που μέσα από το μυαλό της -που βγάζει σπίθες- πραγματεύεται το τι σημαίνει να είσαι ένα διαφορετικό κορίτσι και να μην μπαίνεις σε καλούπια. Με χιούμορ και πειραματισμό, μάς ανοίγει την πόρτα στο να δούμε πόσο διαφορετικά είναι τα κορίτσια. Αλλά και το προηγούμενο “Μια μικρή σε έναν τόσο μεγάλο κόσμο” διαπραγματευόταν την έννοια της διαφορετικότητας μέσα από το πρίσμα του μεγέθους, των παιδιών που εξαναγκάζονται στην Ασία στην παιδική εξαντλητική εργασία και πώς η αγάπη ενώνει τα διαφορετικά μας κομμάτια.
Ποια τα μελλοντικά σας λογοτεχνικά σχέδια;
Όταν κάνουμε σχέδια, ο Θεός γελάει, δεν λέμε; Νιώθω αυτό τον καιρό σαν το Γεφύρι της Άρτας. Ό,τι χτίζω το πρωί, το βράδυ γκρεμίζεται. Και στέκω να κοιτάζω μέσα μου τα ερείπια, ελπίζοντας ότι κάτι καινούριο γεννιέται ή θα γεννηθεί. Αλλά θέλει χρόνο. Βρίσκομαι μάλλον σε μεταβατική περίοδο εσωτερική. Έχω για στόχο ένα νέο μυθιστόρημα. Αλλά θα δούμε.
