Οι στίχοι του Νίκου Σιδέρη έχουν κάτι το αέρινο που σε ταξιδεύουν πέρα από τον χαρτογραφημένο χώρο και τον προσδιορισμένο χρόνο, ακροβατούν με το πουθενά και το τίποτα, αλλά ποτέ δεν σε αφήνουν ακάλυπτο ώστε να βρεθείς σε μια ελεύθερη πτώση στο κενό. Εγκολπώνονται σε μια αυτοφυή ποιητικότητα που επιτρέπει στο ποιητικό υποκείμενο να αιωρείται στο συνειδητό και ασύνειδο, να βγαίνει από τα συμπαγή τοιχώματα της περιχαρακωμένης ύπαρξης προς διεκδίκηση της αυτοπραγμάτωσης στις ιδεατές συνθήκες της κοινωνικής τοιχογραφίας.
Το αηδόνι γίνεται το σύμβολο της προϋπάρχουσας νομοτέλειας που διέπει την ανθρώπινη διαδρομή στην αρχετυπική της διάσταση. Δεν διακρίνει κανείς στα ποιήματά του την ασθματική αγωνία της περιχαράκωσης ενός σκηνοθετημένου φόντου, αντίθετα, δρα αφαιρετικά. Δεν τρομοκρατείται από τις επιθέσεις ερέβους ούτε από τις εκτυφλωτικές αντανακλάσεις φωτός, τα συμπαγή όρια δεν συνθλίβουν την αδέσμευτη ποιητική του φύση.
Εκείνο που τον συναρπάζει είναι η ιχνηλάτηση του γνήσιου ποιητικού βιώματος ως απόρροια της αυτούσιας βιωματικής εμπειρίας. Αποκαθηλώνει την παντοδυναμία της κυριαρχίας του ανύπαρκτου, διεκδικεί την ιερότητα του υπαρκτού σε κάθε στιγμή βίωσής του. Αντλεί δύναμη από την ατέρμονη επικράτεια της νύχτας που συνιστά την μαγματική ύλη για πραγμάτωση κάθε ανθρώπινης επιθυμίας ή ασφαλές καταφύγιο σε κάθε οντολογικό αδιέξοδο. Η διεύρυνση του ορατού στην ηγεμονική επικράτεια του ανείπωτου και του ανεξιχνίαστου δίνει τη δυνατότητα στον ποιητή να διασχίσει πολλές λογοτεχνικές ατραπούς.
Ανακλά το κλίμα του υστεροσυμβολισμού, διανύει την καρυωτακική υπαρξιακή ρευστότητα για να αγκυροβολήσει στην περιοχή του μεταμοντέρνου, εκεί όπου η μεταφυσική συμπορεύεται με την απτική προσεδάφιση στο οικείο, το καθημερινό, το γνώριμο. Ο ποιητής δεν τρομάζει στην ιδέα της φυγής, ούτε ενδίδει σε κάθε εκδοχή ανυπαρξίας.
Εκείνο τον οποίο τον φοβίζει είναι η αίσθηση της έλλειψης συνείδησης για το τί συμβαίνει γύρω του, η αμηχανία μπροστά σε αυτό που ίσως δεν βιώθηκε ποτέ και είναι καταδικασμένο να σβήσει χωρίς καν πρώτα να έχει έρθει στο φως μιας επεξεργασμένης δημιουργικότητας. Ο αναγνώστης όταν εισέρχεται στην ποιητική μυθολογία του Σιδέρη είναι επισκέπτης, μετά την ανάγνωση του τελευταίου ποιήματος γίνεται ταξιδιώτης.
