Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα είναι η φιλολογική μελέτη της Μακρίδου για την σημαντική λειτουργία της αμφισημίας στο ποιητικό σύμπαν του Αντώνη Φωστιέρη. Ο Φωστιέρης είναι ένας από τους πιο σημαντικούς ποιητές της Γενιάς του, του οποίου η ποίηση διακρίνεται για το έντονο υπαρξιακό της περιεχόμενο. Σε αυτό το πλαίσιο, το συγκεκριμένο βιβλίο κρίνεται ιδιαίτερα χρήσιμο για τον εκάστοτε αναγνώστη-μελετητή.

Η χρησιμότητά του συνίσταται στο ότι ο λόγος είναι ιδιαίτερα μεστός, κατανοητός και εύστοχος ώστε να αποτελέσει έναν ασφαλή ερμηνευτικό οδηγό για μια ουσιαστική και άρτια κατανόηση των ποιημάτων του, για να εξαχθούν στην συνέχεια ειδικότερα πορίσματα,  στο αναλυτικότερο στάδιο της περιοδολόγησης του ποιητικού του έργου. Στο πρώτο κεφάλαιο, η συγγραφέας παρέχει χρήσιμα εργο-βιογραφικά στοιχεία σε συνδυασμό με μια κριτική επισκόπηση των πιο αντιπροσωπευτικών κριτικών αναφορών για τον ποιητή.

Συναρπαστικό, κατά την γνώμη μου, είναι το δεύτερο κεφάλαιο όπου εντάσσει τις περιπτώσεις του αμφίσημου λόγου του Φωστιέρη σε μια γενεαλογική-φιλολογική παράδοση, αρχής γιγνομένης από παρατιθέμενα αποσπάσματα κειμένων της κλασικής περιόδου και φτάνοντας ως τον Καρυωτάκη. Στην συνέχεια, στο ίδιο κεφάλαιο, προβαίνει σε μια θεωρητικοποίηση της έννοιας της αμφισημίας, ιδωμένης από πολλές ερμηνευτική εκδοχές σε διαχρονική βάση.

Στο τρίτο κεφάλαιο, αναδεικνύονται, με παραπομπή στους σχετικούς στίχους, όλα τα επιμέρους δίπτυχα που συνθέτουν την γενικευμένη ροή της αμφισημίας στον Φωστιέρη: «αμφισημία και φύση», «αμφισημία και οικονομία», «αμφισημία και ποίηση», «ρητορικές και γραμματικές αμφισημίες», «αμφισημία και φιλοσοφικός-κοσμολογικός στοχασμός», «αμφισημία και θάνατος», «αμφισημία και έρωτας», «αμφισημία και σώμα», καθώς και εν γένει αμφισημίες παντός πλαισίου και τύπου.

Το δεδομένο είναι ότι ο αμφίσημος ποιητικός λόγος του ανακλά την εγγενή αρμονία που ενυπάρχει στους στίχους του, διαπερνώντας όλο το ποιητικό του φάσμα. Σε καμία περίπτωση, οι αμφισημίες δεν σηματοδοτούν διάσπαση της εσωτερικής συνοχής, αλλά περισσότερο δείχνουν την διττή-διφορούμενη όψη που υπάρχει σε κάθε έννοια. Η ορθή κριτική-ερμηνευτική οπτική της Μακρίδου μάς οδηγεί σε ασφαλή συμπεράσματα, συνιστώντας παράλληλα την αφετηρία για μια νέα εμβάθυνση στον φωτεινό κόσμο του Φωστιέρη, περιβαλλόμενο, ωστόσο, πάντα από συμπαγή τοιχώματα ερέβους.

Δρ. Κοσμάς Κοψάρης, κριτικός.