Το συγκεκριμένο μυθιστόρημα του Σπύρου Βρεττού ανοίγει νέους δρόμους στην ιστορία της νέας ελληνικής λογοτεχνίας. Η απαράμιλλη γραφή του, η διεισδυτική πραγμάτευση του θέματος, η έντονη ψυχογραφική του ικανότητα, η κινηματογραφική αναπαράσταση, η σαφήνεια σε κάθε επιμέρους πτυχή που συνδέεται με την ασθματική αγωνία για την επιβίωση του ανθρώπινου πολιτισμού, συνιστούν ορισμένες μόνο από τις αρετές του βιβλίου.
Ο Βρεττός συνενώνει τα διεστώτα μεταξύ τέχνης και τεχνοκρατίας με σημείο σύνδεσης την ανάγκη εύρεσης ενός πνευματικού ταγού-προφήτη ώστε να μπορέσει η ανθρωπότητα να αποδεσμευτεί από την αποστεωμένη της όψη, από την πνευματική ναρκοθέτηση, από την χειμαρρώδη πορεία προς τον αφανισμό και την εξόντωση σε όλα τα επίπεδα, από τον ηθικό έως τον φυσικό θάνατο. Μέσω μιας αναπαριστώμενης, δυστοπικής, όσο και διφορούμενα ρεαλιστικής, εικονικής πραγματικότητας, αποδίδει όψεις του κόσμου ιδωμένες μέσα από τις προφητικές ποιητικές ενοράσεις κλασικών λογοτεχνικών οδοδεικτών, όπως του Δάντη ή του Βιργιλίου. Μήπως άραγε ο ουμανισμός είναι το ελλείπον ζητούμενο του καιρού μας, μήπως τα αποφθέγματα των ουμανιστών θα έπρεπε να εξακολουθούν να τροφοδοτούν τα οριοθετημένα καλούπια της εποχής του υλιστικού ευδαιμονισμού, του «άλογου» ματεριαλισμού, που αποζητά «μηχανές-εγκεφάλους» ως επι ματαίω υποκατάστατα της νομοτέλειας του φυσικού κόσμου;
Στον Βρεττό διασταυρώνονται υβριδικές εικονοποιίες που σχετίζονται με τις λαβυρινθώδεις ατραπούς του εσωτερικού κόσμου, του εξωτερικού περιβάλλοντος ως ανάκλαση της ιερότητας ενός παραβιασμένου κοσμικού μηχανισμού και των διαμεσολαβημένων θραυσμάτων μιας κονιορτοποιημένης οικουμενικότητας στο βωμό της εκμετάλλευσης με τις επιγενόμενες επιπλοκές που επιφέρει η κοινωνική ανισότητα, η πολτοποίηση των συναισθημάτων, μουδιασμένων στο δίχτυ της κοινωνικής αναλγησίας. Έργο-επιτομή που απενοχοποιεί την λογοτεχνική γραφή από τις όποιες αναστολές της ξεπερνώντας τους ενδοιασμούς περί «θανάτου» του συγγραφέα, της κριτικής, ή ακόμη και του ίδιου του αναγνώστη. Απομένει μονάχα το ερημικό τοπίο, αόρατος κριτής του χρόνου που φεύγει κηλιδώνοντας τις συνειδήσεις όσων καθιστούν τον κόσμο συγκομιδή «εγκεφάλων» στον μονόδρομο που οδηγεί στο πουθενά και στο τίποτα, στο απόλυτο μηδέν της ανθρώπινης δημιουργικότητας.
