Αξιοπρόσεκτο είναι το νέο μυθιστόρημα του Σπύρου Πετρουλάκη, Κατά Ιωάννη. Διακρίνεται για την θρησκευτικότητά του που συνδέεται με ένα έντονο κοινωνικό περιεχόμενο αναφοράς. Θεμελιώδες μήνυμα είναι η αποδοχή του διαφορετικού όσο και η παντοδυναμία της τέχνης στην κάθε της έκφανση που σπάει όρια, καταργεί στερεότυπα και προκαταλήψεις, αποκαθιστά τις κοινωνικές αδικίες, περιτυλίγει με το πέπλο του μεταφυσικού κάθε ανησυχία των ηρώων. Η επενέργεια του χρόνου στην συνεξέταση συνθηκών και καταστάσεων μεταξύ των αρχών του 20^ου αιώνα και της σημερινής εποχής γίνεται ο συνεκτικός δεσμός που φέρνει κοντά πρόσωπα, έστω και αν δεν έχουν συναντηθεί ποτέ.

Η περιγραφική δύναμη του Πετρουλάκη είναι εξαιρετική, η αληθοφάνειά του με την οποία αποδίδει την ιδιοπροσωπία εποχών και καταστάσεων μπορεί με ευλυγισία να εισχωρεί στο υπαρξιακό άδυτο των προσώπων, σφυγμομετρώντας την εσωτερική ανάγκη του να δικαιωθεί  η ύπαρξή τους σε έναν ανηλεή κόσμο. Η σύγκριση των εποχών με το πλήθος των επιταχύνσεων ή των επιβραδύνσεων της αφήγησης, με τα αποσπασματικά, κινηματογραφικών διαστάσεων, στιγμιότυπα που ενέχουν μια υπολανθάνουσα ολιστική διάσταση, κρύβουν μια δεδομένη αλήθεια: δεν κάνει η φυσική κατάσταση έναν άνθρωπο αλλά οι ικανότητές του, το πάθος για αυτοπραγμάτωση και για διεκδίκηση της θέση που του αρμόζει στην ανθρωπότητα.

Σε αυτό το βιβλίο, περιπλέκεται επιδέξια η τραυματική μνήμη των προσωπικών βιωμάτων με την ιστορική αλήθεια σε συγκεκριμένα χωροχρονικά πλαίσια ώστε να δοθεί μια διασταλτική έννοια στην εκάστοτε επιτελεστική κοινωνική ταυτότητα.  Το περιθώριο απηχεί την  αμαυρωμένη όψη του κοινωνικού ιστού που αφορμάται από την καθημερινότητα για να γίνει καταγγελτική όσο και αναζωογονητική όψη της όποιας μορφής καλλιτεχνικής έκφρασης.

Στο βιβλίο, ένας νεαρός  ζωγράφος δικαιώνει την φύση του, μετατρέπει την όποια φυσική ατέλεια σε προνόμιο καλλιτεχνικής πληρότητας όσο και σε εργαλείο υπέρβασης του διαχωρισμού ατόμων ή κοινωνικών ομάδων. Είναι ένα μυθιστόρημα που θα σας παρασύρει στην δίνη της περιήγησης σε διαφορετικούς τόπους και χρόνους, αλλά στην  ουσία αυτό που κάνει, κυρίως, είναι να σάς βυθομετρήσει στον απύθμενο χώρο της εξατομικευμένης εσωτερικότητάς σας. Αξίζει να το διαβάσετε.

Δρ. Κοσμάς Κοψάρης, κριτικός.