Το νέο βιβλίο της Γκανάσου αποτελεί σταθμό στα δεδομένα της σύγχρονης λογοτεχνίας. Το μεγαλύτερό του προτέρημα είναι ότι οδηγεί την ίδια την λογοτεχνία στην απόλυτα εξιλεωτική λειτουργία της μέσα από μια πολυπόθητη διαδικασία απενοχοποίησης. Ο εξαγνιστικός χαρακτήρας επιτρέπει τον θρυμματισμό, ως φυσική νόρμα, του βασικού άξονα της αφήγησης, την ένθεση ποικίλων αφηγηματικών τεχνικών των οποίων η συμπόρευση δεν δυσχεραίνει την ομαλή ροή της πλοκής, την απόδοση της πολυπρισματικότητας του ανθρώπινου πεπρωμένου, μέσα από την δοκιμασία μιας ιδιότυπης πτώσης και ανόδου, της ανασημασιοδότησης του θανάτου ως αρχετυπικό αλληγορικά σημείο εκκίνησης της ζωής.
Η τόσο άρτια γραφή δημιουργεί μια έντονα υποβλητική ατμόσφαιρα που μεταθέτει τον αναγνώστη σε ένα αέναο παιχνίδι ελκτικής ψυχολογικής υποβολής: μεταξύ της αυτοπραγμάτωσης, της αναγωγής στο χώρο των ονειρωδών παραστάσεων του πρώτων χρόνων της ύπαρξης και τον εγκλεισμό στο σώμα συνυφασμένου με την αόρατη, αεροστεγή, μεμβράνη του ενδομήτριου χώρου, υποδηλωτικά πεδίου ταγμένου στην απόπειρα εξουδετέρωσης των διαπραχθέντων ανοσιουργημάτων στον βωμό της όλο και εντεινόμενης λατρείας του πατερναλισμού.
Πρόκειται για μια νουβέλα που επενεργεί ως πολύσημο σταυροδρόμι πλήθους ερμηνευτικών αναγνώσεων, από ψυχαναλυτικές έως κοινωνιολογικές θεωρίες. Ενσκήπτει στην βαθιά κρίση του πολιτισμού του σύγχρονου κόσμου, ενώ την ίδια στιγμή έχει το χάρισμα να την υπερβαίνει. Προβαίνει σε μετωπική αναμέτρηση με όλα τα φαινόμενα που ταλανίζουν τον κοινωνικό μηχανισμό, επιφέροντας εγκάρσιες τομές ηθικοπνευματικής καθίζησης, ενώ συνάλληλα οδεύει φυγόκεντρα, στην κατεύθυνση της ηθικής εξυγίανσης μέσω της κατακρήμνισης του χρόνου σε μια λειασμένη υποκειμενικότητα, προσδεμένη σε στέρεους ανακλαστικούς δείκτες του εσώτερου ψυχισμού.
Οι δαιδαλώδεις μαίανδροι της ανακλητικής μνήμης αποτυπώνουν την εναγώνια προσπάθεια ενός βαθιά αναστοχαζόμενου νου απόδρασης από την αυθυποβαλλόμενη χοάνη αλλοτριωτικών διχοστασιών, συσχετιζόμενων με τις πολλαπλές αναγνώσεις ορθού και εσφαλμένου, αποδεκτού και απαγορευμένου, κίνησης στην επιφάνεια ή διείσδυσης στα μύχια της υπαρξιακής ενδοχώρας. Η Γκανάσου δεν δημιουργεί απόσταση από τον αναγνώστη, τόν δεξιώνεται ως οργανικό στοιχείο ενός κόσμου πλήρως εναρμονισμένου στην αντιθετική συνύπαρξη ζόφους και φωτός, αγκυλωμένου παρόντος και διαρκώς κινούμενου παρελθόντος μέχρις ότου να επιτευχθεί η διάθλαση του έσω φωτός στην εξωτερική αναπαράστασή του.
Η ελεύθερη κατάδυση μέσα μας σηματοδοτεί την άνοδο στις πιο ανέγγιχτες έως τώρα σφαίρες μιας κρυσταλλικής πνευματικότητας ως το ιδανικό αντίβαρο των σκιερών μονοπατιών της ελλείπουσας- επιζητούμενης συνειδητότητας. Το απόσταγμα είναι ότι αν θες μια νέα ζωή, τότε δεν έχεις παρά να διαλέξεις τον τρόπο που θέλεις να τήν ζήσεις, αρκεί να είναι αυθεντικός, απόρροια των βαθύτερων επιθυμιών. Η αστική κρίση αντιπαρατίθεται στην ζωτικότητα του ενστίκτου, φιλτραρισμένου από την γνησιότητα των υποσυνείδητων ροών στην προοπτική της ατομικής αναδόμησης και της πολιτισμικής ανασύστασης. Πρόκειται για ένα βιβλίο που καθιερώνει από μόνο του ένα ιδιαίτερο και αριστουργηματικό τρόπο γραφής, αίρει τα κοινωνικά αδιέξοδα μέσα από την πολυφωνία και την αριστοτεχνία της τιτάνιας συγγραφικής πρόθεσης.
